Οι πολίτες, όταν εμπιστεύονται μια κυβέρνηση, θεωρούν δεδομένο πως αυτή η κυβέρνηση θα έχει υπό τον έλεγχό της την οικονομία της χώρας και πως δεν θα την εκχωρήσει στο ΔΝΤ, όπως η κυβέρνηση Παπανδρέου και οι λοιπές τριτοκοσμικές...
- Αλλά δεν πρόκειται απλώς περί αυτού. Η συνταγή του ΔΝΤ: μαζικές απολύσεις, περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις, ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας, δεν οδηγεί παρά μόνο στο χάος. Μη σας εξαπατούν με το παράδειγμα της Τουρκίας, κοιτάξτε την κατάντια της Ουγγαρίας.
Tο «ευτυχές παράδειγμα» της συνταγής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου προς την Ουγγαρία δείχνει τον δρόμο και για την Ελλάδα. Το φθινόπωρο του 2008, η Ουγγαρία ήταν η πρώτη χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης που κατέφυγε στον διεθνή οργανισμό για να αποφύγει τη χρεοκοπία. Ομως, το δάνειο του ΔΝΤ, που συνδυάστηκε με σημαντική βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ενωση, εξαρτήθηκε από την πρόοδο της δημοσιονομικής προσαρμογής και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων σε τομείς όπως το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, αλλά και η ίδια η βιωσιμότητα της ανάπτυξης. Αλλά, μόλις προχθές, ο εκπρόσωπος του πρωθυπουργού της Ουγγαρίας δήλωσε ότι «η οικονομία της χώρας είναι νεκρή και έχει αγγίξει τα όρια του default». Σημαντική λεπτομέρεια: το πακέτο βοήθειας που προσέφερε το ΔΝΤ προς την Ουγγαρία ήταν δεκαπλάσιο από τη συνεισφορά της χώρας στο Ταμείο.
- Και το ελληνικό κράτος έχει αγγίξει στο παγόβουνο της πτώχευσης. Προφανώς διολισθαίνει με μαθηματική ακρίβεια σε στάση πληρωμών, το τεχνικό default ή, σε απλά ελληνικά, σε πτώχευση, ακολουθώντας τον δρόμο της Ουγγαρίας. Οι Ελληνες, οι Πορτογάλοι και οι Ισπανοί πρέπει να απαιτήσουν δυναμικά να γίνουν πράξη όλα όσα τους είχαν υποσχεθεί προεκλογικά οι σοσιαλιστές ηγέτες τους, τα οποία ήταν εντελώς αντίθετα με όσα υποδεικνύει η Ε. Ε. και το ΔΝΤ. Και είναι ειρωνεία της Ιστορίας που αυτές οι τρεις χώρες, η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία, είχαν δει την ένταξή τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση σαν ένα μέσον για να σταθεροποιήσουν τη δημοκρατία, ύστερα από δικτατορίες στις οποίες μη αιρετοί αξιωματούχοι και ξένοι ηγέτες υπαγόρευαν την οικονομική πολιτική. Το πρόβλημα φυσικά δεν περιορίζεται μόνο σε αυτές τις τρεις χώρες, αλλά είναι γενικότερο. Και αναδεικνύει την υποταγή της εθνικής πολιτικής στην παγκοσμιοποιημένη οικονομική εξουσία.
«Το ΔΝΤ έχει μεταβληθεί σε επιτελείο των πλουσιότερων χωρών του κόσμου», έχει επισημάνει σκωπτικά η Wall Street Journal. «Και οι ηγέτες αυτών των χωρών, που λειτουργούν σαν να είναι το διοικητικό συμβούλιο της παγκόσμιας οικονομίας, χρειάζονται τη βοήθεια του ΔΝΤ για να επιβάλλουν τις πολιτικές τους».
Σε οργανισμούς όπως το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Ενωση, τα δημοκρατικά ελλείμματα είναι ανεκτά, μόνο τα δημοσιονομικά είναι κατακριτέα και τιμωρούνται οι «άσωτοι» λαοί των χρεωμένων χωρών.
Ακούω συνεχώς από πολλές πλευρές δύο πράγματα.
- Πρώτον, ότι εμείς οι ίδιοι φέρουμε την ευθύνη αυτών που μας συμβαίνουν – πολύ σωστό.
- Δεύτερον, ότι δεν πρέπει να δαιμονοποιούμε το ΔΝΤ. Ομολογώ ότι αυτή η εκστρατεία ωραιοποίησης του ΔΝΤ με έχει εκπλήξει. Οχι επειδή δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα – αυτό θα το δούμε και θα το κρίνουμε στην πράξη. Αλλά επειδή δημιουργεί μια πολύ βασική απορία: αν το ΔΝΤ είναι αυτός ο φιλεύσπλαχνος και ακριβοδίκαιος οργανισμός, που μας περιγράφουν τόσοι έγκριτοι δημοσιογράφοι και αναλυτές, γιατί δεν τρέχουν όλες οι χώρες να προσφύγουν στο ΔΝΤ και το αντιμετωπίζουν ως λύση έσχατης ανάγκης; Διότι εγώ δεν έχω καμία αντίρρηση να δεχτώ τη δυσκολία της κατάστασης και την απουσία ουσιαστικής εναλλακτικής λύσης. Αλλά όχι και να καλωσορίζουμε το ΔΝΤ με πανηγύρια και ξεφωνητά ενθουσιασμού. Ούτε να κοροϊδεύουμε τον κόσμο ότι «εντάξει μωρέ, δεν τρέχει και τίποτα!».
Ο αμοραλισμός και ο κυνισμός της άποψης αυτής δεν με αγγίζει... Οντως, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εμφανίζεται σήμερα ως αναντικατάστατος θεσμός στην κρίση χρέους των χωρών. Επαιξε τον ρόλο του καλού στην Ελλάδα, πείθοντας την Ευρωπαϊκή Ενωση να εγκρίνει μεγαλύτερο ποσό, δίνοντας στη χρεοκοπημένη χώρα μας περισσότερο χρόνο και βοηθώντας στην εξασφάλιση πακέτου σωτηρίας σχεδόν 1 τρισ. δολαρίων για την Ευρώπη. Ο Ντομινίκ Στρος-Καν ελπίζει πως το παράδειγμα της Ελλάδας, με την επαχθή συνταγή, θα πείσει χώρες όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία να προχωρήσουν σε σκληρές αλλαγές. Στην Ελλάδα, π. χ., ο κ. Στρος-Καν αρνήθηκε να συζητήσει την επιλογή αναδιάρθρωσης του χρέους, κάτι που θα μετατόπιζε εν μέρει το βάρος από τους πολίτες στις τράπεζες. Είναι σοβαρή η κατηγορία αυτή...
=================
Blogger: Eκτός από την καταστροφή στην εσωτερική αγορά, συντελείται και ένα άλλο έγκλημα: Επιχειρήσεις που επεκτάθηκαν στα Βαλκάνια υποχρεώνονται να ξεπουληθούν και να παραδώσουν τα κλειδιά.
Στο στόχαστρο «τρίτων» οι ελληνικές θυγατρικές εταιρείες στα Βαλκάνια...*
Η έλλειψη ρευστότητας καθιστά εγχώριους ομίλους αδύναμους να υπερασπιστούν κεκτημένα Ο μεγαλύτερος φόβος των επιχειρηματιών με διεθνή παρουσία, αυτή την περίοδο, είναι ότι αρχίζουν να εξασθενούν από ρευστότητα, με συνέπεια να μειώνουν δραστικά την υποστήριξη των θυγατρικών τους σε Βαλκάνια και Νοτιοανατολική Ευρώπη. Ο κίνδυνος που έχει γεννηθεί για τις 3.500 ελληνικές επιχειρήσεις που έχουν παρουσία στη βαλκανική χερσόνησο, εδώ και μία 20ετία, με συνολικές επενδύσεις άνω των 18 δισ. ευρώ και τη δημιουργία άνω από 230.000 νέων θέσεων εργασίας, είναι ότι αποτελούν το πιθανό θήραμα για πολυεθνικές που παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις στην ελληνική οικονομία και ενδιαφέρονται για τα δίκτυα διανομής και την τεχνογνωσία των ελληνικών επιχειρήσεων.
- Πληροφορίες της «Κ» αναφέρουν ότι αφενός υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον από τουρκικούς τραπεζικούς ομίλους για θυγατρικές ελληνικών τραπεζών, ενώ από τις διερευνητικές επαφές που έχουν πολυεθνικές με στελέχη ελληνικών εξαγωγικών επιχειρήσεων επιβεβαιώνεται η ίδια τάση. (Βlogger: κάποιοι τα περιγράψανε με ακρίβεια εδώ και καιρό: βλέπε εδώ και εδώ)
- Πιο αδύναμες είναι οι εταιρείες εκείνες που έχουν εισέλθει σε ζημιογόνο χρήση την τελευταία διετία και έχει αυξηθεί ο συνολικός τους δανεισμός, με αποτέλεσμα να αφήνουν ανοικτό το ενδεχόμενο για πώληση θυγατρικών τους στη νοτιοανατολική Ευρώπη, καθώς δεν τους προσφέρουν σοβαρή οικονομική ενίσχυση.
- Στην επικοινωνία που είχε η «Κ» με επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στα Βαλκάνια για περισσότερο από μία 15ετία, μας επισήμαναν ότι βιώνουν σήμερα τη δυσκολότερη περίοδο ακόμη και σε σχέση με τότε, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, που επέλεγαν να εισέλθουν σε άγνωστες αγορές για να ξεκινήσουν τις εξαγωγές και μάλιστα να χτίσουν παραγωγικές μονάδες. Ειδικότερα, η κ. Μελίνα Εμφιετζόγλου, διευθύνουσα σύμβουλος της τεχνικής εταιρείας «Μηχανική», τονίζει με δηλώσεις της στην «Κ» ότι «στο μυαλό μας υπάρχει και ο φόβος για επιθετικές εξαγορές από ξένους ομίλους που θα επιθυμούσαν τα δίκτυα των ελληνικών επιχειρήσεων και κυρίως τα στελέχη μας που έχουν μεγάλη εμπειρία σ’ αυτές τις αγορές. Ωστόσο, πιστεύω ότι οι Ελληνες επιχειρηματίες θα διατηρήσουν ως κόρην οφθαλμού την παρουσία τους στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Εμείς στη Μηχανική -προσθέτει η κ. Εμφιετζόγλου- επενδύσαμε στην αγορά της Ρωσίας και μας στηρίζει σε αυτή τη δύσκολη οικονομικά περίοδο που έχει εισέλθει η χώρα μας».
- Η σοβαρή ύφεση που πλήττει την Ελλάδα και σφίγγει καθημερινά τη βιωσιμότητα των εταιρειών μπορεί να έχει ολέθρια αποτελέσματα για την εξαγωγική τους παρουσία, αφού οι επιχειρήσεις προσπαθούν αυτή την περίοδο να συμμαζέψουν τις δαπάνες τους εις βάρος της συντήρησης των θυγατρικών τους μονάδων. Η σημαντική επιδείνωση των εταιρικών αποτελεσμάτων (πτώση 70,6%) που κατεγράφη στο α΄ τρίμηνο του 2010 για την πλειοψηφία των εισηγμένων θα οδηγήσει σε κάμψη των κεφαλαιακών εισροών στις χώρες της Νέας Ευρώπης, γεγονός που επιδρά ιδιαίτερα αρνητικά στις επενδύσεις.
Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, οι ελληνικές επιχειρήσεις θεωρούνται οι πρώτοι ξένοι επενδυτές σε Aλβανία, Σερβία και ΠΓΔM, τρίτη μεγαλύτερη δύναμη σε Pουμανία και τέταρτη μεγαλύτερη στη Bουλγαρία.
Eιδικότερα, για τον τραπεζικό κλάδο, ο οποίος αποτέλεσε την ελληνική «αιχμή» την τελευταία δεκαετία επενδύοντας 7-8 δισ. ευρώ, θα πρέπει να αναφερθεί ότι στην ευρύτερη περιοχή λειτουργεί περίπου 3.200 καταστήματα. Δυστυχώς, όμως, η σημαντική επιβράδυνση που αναμένεται στις χώρες της περιοχής είναι αναπόφευκτο ότι θα αποτυπωθεί με ιδιαίτερα αρνητικό τρόπο στους ισολογισμούς της τρέχουσας και της επόμενης χρήσης. Tο «πάγωμα» των επενδύσεων και η περικοπή του κόστους -ακόμη και μέσω μείωσης του προσωπικού- αποτελούν μονόδρομο για τις περισσότερες τράπεζες.
Παράλληλα, η χορήγηση πολύ περισσότερων δανείων στην περιοχή από όσες είναι οι καταθέσεις των τραπεζών σημαίνει ότι θα απαιτηθούν επιπλέον κεφάλαια για να αρθεί αυτή η ανισορροπία, σε μία περίοδο που η εξεύρεση ρευστότητας αποτελεί το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα σε όλο τον κόσμο.
Aπό τη βιομηχανία ξεχωρίζουν οι παρουσίες του Tιτάνα, των θυγατρικών εταιρειών της Bιοχάλκο (Xαλκόρ, Σιδενόρ, Eλβάλ, ETEM, Eλληνικά Kαλώδια), του ομίλου Mυτιληναίου (Aλουμίνιον της Eλλάδος, Mέτκα), της S&B και του Mαΐλλη, καθώς και των εταιρειών μαρμάρων (Kυριακίδης, Iκτίνος). Ηδη, η θυγατρική Stomana της Σιδενόρ στη Bουλγαρία προχώρησε σε γενναίες περικοπές παραγωγής και προσωπικού, ενώ σε ανάλογη κίνηση προχώρησε και ο όμιλος Mυτιληναίου, ο οποίος έκλεισε τη θυγατρική του Sometra στη Pουμανία. O Tιτάνας περιέκοψε το πρόγραμμα επενδύσεων για τη φετινή χρονιά. Θα πρέπει ακόμη να σημειώσουμε ότι έντονη δραστηριότητα στην περιοχή της νοτιοανατολικής Eυρώπης παρουσιάζουν και αρκετές εταιρείες των κλάδων Tροφίμων, Λιανεμπορίου και Kατασκευών. Eιδικότερα, στα Tρόφιμα δεσπόζει η παρουσία του ομίλου Vivartia με σημαντική επέκταση των δραστηριοτήτων του στο εξωτερικό, ενώ αρκετοί ακόμη εισηγμένοι (π.χ. Nίκας) και μη όμιλοι έχουν εξαγωγική (ή ακόμη και παραγωγική) δραστηριότητα στα Bαλκάνια. Aπό τον τομέα του Eμπορίου ξεχωρίζουν οι παρουσίες της Jumbo, της Fourlis, της Sprider, της Elmec Sport, της Kλουκίνας-Λάππας και της Yalco, ενώ ανοίγματα έχουν επιχειρήσει και οι εισηγμένες Bάρδας, Αλφα Γκρίσιν και Hλεκτρονική Aθηνών.
Σχόλια