Οταν αντηχούν οι κατσαρόλες, µια µονάχα εικόνα µας έρχεται στον νου, πολύ πιο έντονα από όλες τις άλλες: η εικόνα της Αργεντινής. Η ίδια ακριβώς εικόνα έρχεται και στον νου του νοµπελίστα οικονοµολόγου Πολ Κρούγκµαν, που γράφει: «Οπως Αργεντινή».
Μια είδηση πέρασε απαρατήρητη.
Πριν από δεκαπέντε ηµέρες, όπως έγραψε το «Αrticle11», η Αργεντινή πρότεινε στους µεγάλους ιδιώτες δανειστές της - εκείνους που έχασαν πολλά λεφτά όταν η χώρα κήρυξε πτώχευση το 2001 - µια συµφωνία επαναγοράς του χρέους της στο ένα τρίτο της ονοµαστικής αξίας του. Αν η πρόταση γίνει αποδεκτή, οι δανειστές θα πάρουν πίσω λεφτά που τα θεωρούσαν χαµένα, το χρέος της χώρας θα µειωθεί κατά το ένα τρίτο και θα αποκτήσει πάλι πρόσβαση στις αγορές από τις οποίες ήταν µέχρι τώρα αποκλεισµένη. Πριν από µία δεκαετία, η Αργεντινή πλήρωσε µε πολύ βαρύ τίµηµα τα ουκάζια του Διεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου. Στη δεκαετία του 1990 ήταν ένας υποδειγµατικός µαθητής.
- Ολοι επαινούσαν την υπακοή της και την καλή της πρόθεση, όσο υπέκυπτε σε όλες τις συστά σεις του ΔΝΤ. Μέχρι το 2001. Τότε η χώρα έπεσε κυριολεκτικά στα γόνατα, πνιγµένη από χρέη που δεν µπορούσε να ξεπληρώσει, ξεγελασµένη από διεφθαρµένες κυβερνήσεις, αιµορροούσα από τα βαθιά δήγµατα των αρπακτικών του διε θνούς τραπεζικού κεφαλαίου.
Και τότε την ώρα που οι επενδυτές άρχιζαν πια να την εγκαταλείπουν και οι κερδοσκόποι να ποντάρουν στην κατάρρευσή της, τον Ιούλιο του 2001, ο υπουργός Οικονοµικών Ντοµίνγκο Καβάλιο παρουσίασε το σχέδιο «Μηδενικό έλλειµµα», που προέβλεπε σκληρή λιτότητα κατά παραγγελία του ΔΝΤ, περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, και στους µισθούς, και στις συντάξεις των δηµοσίων υπαλλήλων. Μολονότι τις είχε απαιτήσει το ίδιο, το ΔΝΤ έκρινε αυτές τις θυσίες ανεπαρκείς. Και αρνήθηκε να εκταµιεύσει δάνειο το οποίο είχε συµφωνηθεί.
- Τον Ιανουάριο του 2002 η χώρα κατέρρευσε. «Η αγοραστική δύναµη των µισθωτών έπεσε 29%», γράφουν ο Ντανιέλ Εράρ και η Σεσίλ Ρουµπό στο βιβλίο τους «Η εξεγερµένη Αργεντινή». «Η ανεργία και η υποαπασχόληση ξεπέρασαν το 42%. Το 60% του αστικού πληθυσµού πέρασε κάτω από το όριο της φτώχειας.
Και η υποτίµηση κατάπιε το ένα τρίτο από τις καταθέσεις των αποταµιευτών, που έγραφαν στις προσόψεις των τραπεζών: “Κλέφτες, πουτάνας γιοι!”». Μέχρι σήµερα, το όνοµα του Ντοµίνγκο Καβάλιο παραµένει ντροπιασµένο στην Αργεντινή. Ζει στις ΗΠΑ και επισκέπτεται τη χώρα του µόνο µε ισχυρή προστασία σωµατοφυλάκων. Το ίδιο µισητό είναι και το ΔΝΤ. Εκείνοι που βούλιαξαν στη φτώχεια εξ αιτίας του, δεν µπορούν να ξεχάσουν.
- Μια βαθιά διαφορά υπάρχει όµως ανάµεσα σε όσα συ νέβησαν τότε στην Αργεντινή και σε όσα συµβαίνουν σήµερα στην Ελλάδα, γράφει το «Αrticle11». Η κρίση αιφνιδίασε τον λαό της Αργεντινής, που δεν περίµενε τέτοια καταστροφή. Αντίθετα, οι Ελληνες βρίσκονται σε επιφυλακή. Και είναι κα λύτερα προετοιµασµένοι. Μολονότι ζούµε λοιπόν στα χειρότερα, ίσως τα καλύτερα βρίσκονται ακόµη µπροστά µας. (Blogger: Nα λοιπόν που η γνώση και η πληροφορία έχουν πολύ μεγάλη αξία. Υπάρχει η εμπειρία της Αργεντινής, υπάρχει η εναλλακτική πληροφόρηση και όχι μόνο μέσα από τα πουλημένα ΜΜΕ. Oι πολίτες με τη δράση τους, χωρίς βία, μπορούν να δυσκολέψουν τα σχέδια των όποιων εξουσιαστών με όποιο πρόσωπο κι' αν εμφανίζονται. Hδη σιγά - σιγά θα δημιουργούνται ρήγματα στα ΜΜΕ όσο βλέπουν ότι το παραμύθι τους δεν πιάνει------->>>>. Σε μια μάχη ένας αδύναμος μπορεί να κερδίσει μόνο άν καταστήσει σαφές, στον ΄έτσι κι' αλλιώς νικητή, ότι το κόστος που θα πληρώσει θα είναι υψηλό. Να σκεφτεί λοιπόν ισχυρός ότι θα πρέπει να διαχειρισθεί μια πύρρειο νίκη. Ας μη γελιώμαστε. Την πραγματική εξουσία την έχουν τα κράτη, αρκεί να θελήσουν να την ασκήσουν. Μ' ένα νέο κανονιστικό πλαίσιο και εξωντοτικές ποινές τα κερδοσκοπικά κεφάλαια θα καθήσουν σαν κότες, αφού γνωρίζουν ότι στα χέρια τους έχουν μόνο χαρτιά που μπορούν να απαξιωθούν με μια νομοθετική πράξη, ή στη χειρότερη περίπτωση να ισοφαρισθούν με ένα καλό πρόστιμο!)
Blogger: δείτε μια παλιότερη εγγραφή σχετικά με την Αργεντινή
http://moulari.blogspot.com/2010/04/blog-post_08.html===========
Μεταγεννέστερη εγγραφή: 16/5/2010
Δέκα χρόνια μετά, η Αργεντινή ακόμη πληρώνει
Του ΑΝΤΟΙΝΕ RΕVΕRCΗΟΝ
Την περίοδο 1998-2002 η Αργεντινή έζησε μια κρίση, της οποίας κάποια χαρακτηριστικά θυμίζουν την ελληνική περίπτωση. Η χώρα έπασχε από έλλειψη ανταγωνιστικότητας, την οποία δεν μπορούσε να τονώσει με υποτίμηση του νομίσματός της καθώς το πέσο ήταν συνδεδεμένο με το δολάριο σε μια ισοτιμία 1 προς 1. Αρχής γενομένης από το 1997, οι κρίσεις στη Νοτιοανατολική Ασία, τη Ρωσία και τη Βραζιλία εκτόξευσαν τα σπρεντ με αποτέλεσμα να αυξηθούν τα επιτόκια δανεισμού. Οι όροι δανεισμού επιβαρύνθηκαν επειδή η Αργεντινή, εξαγωγική χώρα γεωργικών πρώτων υλών, υπέφερε από την πτώση των τιμών εξαιτίας της παγκόσμιας ύφεσης αλλά και από την υποτίμηση που επέβαλαν στα νομίσματά τους οι ανταγωνιστές της. Η υποτίμηση στη Βραζιλία (30% των εξαγωγών της Αργεντινής) οδήγησε τη χώρα σε ύφεση στα μέσα του 1998. Τα δημόσια έσοδα βυθίστηκαν.
Ενα πρώτο σχέδιο, το οποίο άρχισε να τίθεται σε εφαρμογή τον Ιανουάριο του 2000- έπειτα από τις σχετικές υποδείξεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου- προέβλεπε αύξηση των φόρων στα εισοδήματα, ελαστικότητα της αγοράς εργασίας και μείωση των δημόσιων δαπανών. Το σχέδιο αποσκοπούσε στη βελτίωση των όρων δανεισμού. Ματαίως. Το δημόσιο έλλειμμα χειροτέρευσε και τον Οκτώβριο- όπως η Ελλάδα σήμερα- η Αργεντινή δεν μπορούσε πλέον να δανειστεί από τις αγορές. Τον Νοέμβριο, το ΔΝΤ και άλλοι δανειστές έσπευσαν σε βοήθεια δίνοντας 25 δισ. δολάρια προκειμένου να καλυφθούν οι υποχρεώσεις του 2001. Σε αντάλλαγμα, απαίτησαν μείωση των κοινωνικών δαπανών και των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων. Οταν τον Μάρτιο του 2001 ανακοινώθηκαν νέες περικοπές, ο κόσμος κατέβηκε στους δρόμους υποχρεώνοντας σε παραίτηση του υπουργό Οικονομικών. Ο νέος υπουργός Ντ. Καβάλο μείωσε τις δαπάνες αλλά συγχρόνως προσπάθησε να βελτιώσει τους συναλλαγματικούς όρους αντικαθιστώντας το δολάριο με ένα πανέρι νομισμάτων αναφοράς προς το πέσο. Τα σπρεντ, ωστόσο, συνέχισαν να αυξάνονται. Βαθιά ύφεση. Για να καθησυχάσει τις αγορές, ο κ. Καβάλο ανακοίνωσε τον Ιούνιο τον στόχο του «μηδενικού ελλείμματος» έως το τέλος του χρόνου. Το 2001 η μείωση του ΑΕΠ είχε φτάσει το 15%. Το Μπουένος Αϊρες δεν μπορούσε πλέον να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις του. Το ΔΝΤ ήρε τη βοήθεια και η φυγή κεφαλαίων εντάθηκε. Τον Δεκέμβριο, η κυβέρνηση δέσμευσε τα χρήματα των καταθετών, οι οποίοι διαδήλωσαν υποχρεώνοντας την κυβέρνηση σε παραίτηση. Στις 23 Δεκεμβρίου το Κοινοβούλιο κήρυξε στάση πληρωμών, ενώ σταμάτησε την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους. Τον Φεβρουάριο του 2002, η κυβέρνηση εγκατέλειψε τη σταθερή ισοτιμία, υποτιμώντας το εθνικό της νόμισμα. Το δημόσιο χρέος που έχει φτάσει στο 150% του ΑΕΠ, μειώθηκε στο 75% το 2005 και στο 50% το 2008. Η χώρα δεν είχε πλέον να πληρώσει τόκους, ενώ ο πληθωρισμός που προκλήθηκε από την υποτίμηση μείωσε τις δαπάνες για μισθούς. Εκείνη τη χρονιά, το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 10%. Το 2005 το Μπουένος Αϊρες μπόρεσε να διαπραγματευτεί την αναδιάρθρωση του 80% του χρέους του υποτιμώντας κατά 65% τους τίτλους που δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει. Για το υπόλοιπο 20% θα υπάρξει διαπραγμάτευση τις επόμενες εβδομάδες. Ο τελευταίος γύρος με τους πιστωτές θα είναι πιο απαιτητικός εξαιτίας... της ελληνικής κρίσης.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4574726