Το γερμανικό πρόβλημα

Δεν είναι δυνατόν οι συνετοί, παραγωγικοί Γερμανοί να πληρώνουν διαρκώς για τις μαύρες τρύπες που δημιουργούν οι ανεύθυνοι, υπερκαταναλωτικοί Μεσόγειοι: αυτό είναι το λάιτ-μοτίφ της γερμανικής θεώρησης των πραγμάτων, την οποία αναπαράγουν με ανεξήγητη ευκολία ουκ ολίγοι αναλυτές του Νότου. Πιο κοντά στην πραγματικότητα, η αρθρογράφος της El Pais Αλίθια Γονδάλεθ υπογράμμιζε, την περασμένη Κυριακή, την «επικίνδυνη, δομική αστάθεια της Ενωσης, όπου το μέγα πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών της Γερμανίας έχει αντανάκλαση στα μεγάλα ελλείμματα, τα οποία καλούνται να υποστηρίξουν άλλες χώρες-μέλη».

• Αν η Ευρωπαϊκή Κοινότητα ήταν ένα κατ’ εξοχήν πολιτικό εγχείρημα με βασικούς αρχιτέκτονες Γάλλους (Μονέ, Σουμάν κ.ά.), η ΟΝΕ υπήρξε δημιούργημα της Μπούντεσμπανκ και το ευρώ μετενσάρκωση του γερμανικού μάρκου. Με τη συνθήκη του Μάαστριχτ και το Σύμφωνο Σταθερότητας, η Γερμανία θωρακίζει την υπεροπλία της ως προς την παραγωγικότητα της εργασίας, αφαιρώντας από τους ασθενέστερους εταίρους της τα παραδοσιακά όπλα για την προάσπιση της ανταγωνιστικότητας των προϊόντων τους: την έκδοση και την υποτίμηση του νομίσματος, αλλά και τον καθορισμό χαμηλών επιτοκίων (φτηνό χρήμα) ώστε να δώσουν ώθηση στην εσωτερική ανάπτυξη.

Αποτέλεσμα είναι, για κάθε ευρώ που δίνουν οι Γερμανοί για τον ούτως ή άλλως αναιμικό κοινοτικό προϋπολογισμό, να εισπράττουν περισσότερα, καθώς το βαρύ πυροβολικό της γερμανικής βιομηχανίας σαρώνει χωρίς αντίσταση τις μη ανταγωνιστικές αγορές των μικρότερων χωρών - χώρια που μεγάλο μέρος των κοινοτικών κονδυλίων επιστρέφει στο Βερολίνο μέσω των έργων που ανατίθενται στις όποιες Hochtief, Siemens κ.ά.

• Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια οι γερμανικές κυβερνήσεις ακολουθούν συστηματικά πολιτική κοινωνικού ντάμπινγκ σε βάρος των εταίρων τους. Εκμεταλλευόμενες την τσακισμένη εργατική δύναμη της πρώην Ανατολικής Γερμανίας (ο πληθυσμός της οποίας έπεσε από τα 16 στα 12,5 εκατομμύρια μέσα σε 18 χρόνια), οι κυβερνήσεις Σρέντερ και Μέρκελ έριχναν συνεχώς, επί επτά χρόνια στη σειρά, τα εργατικά εισοδήματα, τα οποία την ίδια περίοδο σημείωναν αύξηση γύρω στο 15% στη Γαλλία και την Ισπανία. Αυτός ο αθέμιτος ανταγωνισμός βρίσκεται, σε μεγάλο βαθμό, πίσω από τα γερμανικά πλεονάσματα και τα μεσογειακά ελλείμματα.

Η μυωπική πολιτική του Βερολίνου στοίχισε στην Ευρωζώνη μια περίοδο αναιμικής ανάπτυξης, σαφώς ασθενέστερης από εκείνη των ανταγωνιστών της, την οποία διαδέχθηκε η παρούσα κρίση. Την περασμένη εβδομάδα, μάλιστα, ανακοινώθηκε ότι η ανάπτυξη στη Γερμανία και στην Ευρωζώνη σχεδόν μηδενίστηκε, κάτι που ενίσχυσε τους φόβους για ενδεχόμενο δεύτερο κύμα ύφεσης, αν οι ιθύνοντες δεν ανακρούσουν πρύμναν από την αντιαναπτυξιακή πολιτική της δρακόντειας δημοσιονομικής πειθαρχίας.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_1_21/02/2010_391609