Η οικονομία, θύμα των κομματικών εγκλημάτων

Αμβλυνση και στρέβλωση της δημοκρατικής συνείδησης, σύγχυση για το τι σημαίνει (ή δεν σημαίνει) «δημοκρατία»: Είναι το δραματικό επακόλουθο, ο καρπός ο «εις θάνατον», από την εγκατάλειψη της Παιδείας στον έλεγχο του συντεχνιακού «αποδομισμού» τα τελευταία τριάντα έξι χρόνια.
  • Πρόκειται για έμπρακτη καθολικευμένη ανοχή του ολοκληρωτισμού: Η ελλαδική κοινωνία όχι απλώς δεν αντιδρά, δεν οργίζεται, δεν ανησυχεί, αλλά θεωρεί πια αυτονόητες τις μεθόδους και πρακτικές της παρανομίας και αυθαιρεσίας, αυτονόητη τη βία που ασκούν τα οργανωμένα συμφέροντα.
  • Το μεγάλο κατόρθωμα των πιο μεγάλων από τα μεγάλα συμφέροντα είναι ότι έχουν εξασφαλίσει την αποκλειστικότητα σφετερισμού των σφραγίδων και των θυρεών της Αριστεράς, έτσι ώστε να μπορούν να λανσάρουν ωμό φασισμό σε «προοδευτική» συσκευασία χωρίς καμιά κοινωνική αντίδραση. Αφιόνισαν τη μεταπολιτευτική ελλαδική κοινωνία με την αυτονόητη βεβαιότητα ότι η απειλή του ολοκληρωτισμού έρχεται μόνο σαν επανάληψη του παρελθόντος, μόνο από μια πατριδοκάπηλη Δεξιά, αποκλείεται ο φασισμός να παραμονεύει στη βουλιμική ιδιοτέλεια των καπήλων της Αριστεράς.
Μπορεί λοιπόν να αγανακτούσαν οι έμποροι, οι μεταφορείς και οι ξενοδόχοι με τις φάλαγγες τεθωρακισμένων του εγχώριου «στρατού κατοχής» που κρατούσαν σε ομηρεία, για τόσες μέρες, τη χώρα. Αλλά τα κόμματα, ο Τύπος, τα κανάλια ούτε που διενοούντο να ψελλίσουν τη λέξη «φασισμός». Μάλλον έδιναν δίκιο στους ιδιοκτήτες των πανάκριβων τρακτέρ, μάλλον θεωρούσαν αυτονόητο δικαίωμα των διαμαρτυρομένων να καταργούν σαν κουρελόχαρτο το Σύνταγμα, να βάζουν ατιμώρητα τη χώρα στον «γύψο». Σύσσωμη η υπερευαίσθητη στην προάσπιση των «δημοκρατικών ελευθεριών», διανόηση δικαίωνε τον γκανγκστερικό εκβιασμό σαν μορφή «πάλης» – όπως εξωράισε και την ποδηγετημένη κτηνωδία του «Δεκέμβρη των κρυστάλλων», πέρυσι, σαν εκπληκτική αποκάλυψη της «ωριμότητας» των νέων.
Η ηδονή να καταστρέφεις οτιδήποτε ανήκει σε άλλον, προκειμένου να εκδικηθείς που δεν είναι όλα υποταγμένα στο εγώ σου, γεννιέται σαν σαδιστική απαίτηση όταν η συλλογικότητα, συνειδητά ή ανεπίγνωστα, έχει υιοθετήσει την αλογία στον καταμερισμό του κοινωνικού πλούτου. Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία (συνύπαρξη ως άθλημα σχέσεων κοινωνίας), αν δεν μπορεί ο πολίτης να έχει προφανή την απάντηση στο ερώτημα: γιατί ο άλλος και όχι εγώ. Σε αυτή την απάντηση στοχεύουν οι προσπάθειες (όπου και όταν αναλαμβάνονται) για αξιοκρατία, έλεγχο της ποιότητας, καταξίωση της άμιλλας.
  • Στην Ελλάδα τη μεταπολιτευτική, οι πολιτικοί μας άρχοντες έχουν επίσημα υιοθετήσει την άρνηση των προϋποθέσεων της δημοκρατίας: την αλογία στην κατανομή του πλούτου, την αρχή της επιβολής του ισχυροτέρου. Ισχυρότερος σήμερα είναι όποιος μπορεί να εκβιάσει τον σύνολο πληθυσμό: Να διαθέτει θηριώδες τρακτέρ, κομματικό μηχανισμό με καλοπληρωμένα επαγγελματικά στελέχη, αδίστακτη συντεχνιακή στρατηγική εκβιασμών.
Η ισχύς δεν ελέγχεται από τη λειτουργία θεσμών, από αρχές «κοινωνικού συμβολαίου». Μετριέται η ισχύς (και ομαδοποιείται για να διαβαθμιστεί) με μέτρο το ατομικό εισόδημα. Και το εισόδημα στο Ελλαδιστάν είναι, κατά κανόνα, άσχετο με την παραγωγικότητα, τη δημιουργική ικανότητα, την εργατικότητα, την ευσυνειδησία – δεν είναι οι απολαβές συνάρτηση των ταλέντων, της καλλιέργειας, της κατακτημένης ποιότητας. Η οικονομική ισχύς εξαρτάται από τη διαπλοκή με κομματικούς μηχανισμούς, την εκμετάλλευση της ψηφοθηρικής ιδιοτέλειας επαγγελματιών της πολιτικής, τη μετοχή σε συνδικάτα υψηλής ικανότητας εκβιασμών.
  • Ο διεθνής εξευτελισμός που ζούμε αυτές τις ημέρες, η διαπόμπευση της Ελλάδας σε πλανητικό επίπεδο, έχει απλώς αφορμή την οικονομική χρεοκοπία της χώρας, τον παράφρονα επί δεκαετίες υπερδανεισμό που μαγνήτισε τους κερδοσκόπους. Πραγματική αιτία, εξόφθαλμη, είναι η αλογία και ανομία στον δημόσιο βίο, το κοινωνικό μπάχαλο που δημιούργησε το ολοκληρωτικό καθεστώς της κομματοκρατίας, η κατάργηση της δημοκρατίας από τα κόμματα. Στην οικονομική χρεοκοπία (που μοιάζει αυτή τη φορά εντελώς αδιέξοδη) μας οδήγησε η εξάλειψη κάθε αξιοκρατίας, το ανεξέλεγκτο των συμπεριφορών και της ποιότητας, δηλαδή: ο αμοραλισμός των «κομμάτων εξουσίας», ο φασισμός των καπήλων της Αριστεράς. (blogger: κάτι σχετικό εδώ και εδώ, πρόκειται για δυο καλούς "εμπόρους" της αριστεράς.Aξιοποίησαν με τον καλλύτερο τρόπο τον ιδεολογικό χώρο της αριστεράς για να κάνουν τις ...δουλειές τους - ως πελάτες, αλλά και ιδεολογική κάλυψη. )
  • Τι εξωφρενικότερο θέλουμε να δούμε; Σε μια χώρα όπου το μέγιστο των δημόσιων εσόδων προέρχεται από τη φορολόγηση μισθωτών και συνταξιούχων και το ολίγιστο από τη φορολόγηση επιχειρηματιών και ελεύθερων επαγγελματιών, η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση ξεκινάει την «ανάταξη» της οικονομίας με «πάγωμα» μισθών και συντάξεων, μαζί με αύξηση της έμμεσης φορολογίας! Επιτέλους, για τις φοροαπαλλαγές των οικονομικά ισχυρών μπορούν να επικαλούνται τη λογική της εύνοιας προς τους παραγωγούς πλούτου απαραίτητου για την ανάπτυξη. Αλλά για την ωμή, ιταμή, αδικαιολόγητη ανισότητα αμοιβών στον δημόσιο τομέα ποια λογική μπορούν να επικαλεστούν; Αυτή είναι το κυρίως σκάνδαλο που εξωθεί την κοινωνία να σταθεί ενεργά αντίπαλη σε μέτρα προκλητικής προχειρότητας για «ανάταξη» της οικονομίας.
  • Οι δεκαέξι (16) κατ’ έτος μισθοί των υπαλλήλων της Βουλής. 
  • Οι εξωφρενικές οικονομικές «εξασφαλίσεις» όσων εργάζονταν στην πρώην «Ολυμπιακή». 
  • Οι μυθικές μισθολογικές προνομίες των διορισμένων σε οργανισμούς λιμένων και σιδηροδρόμων. 
  • Οι ιλιγγιώδεις αποδοχές των κομματικών παρακεντέδων στην ΕΡΤ, στα διοικητικά συμβούλια των αναρίθμητων εταιρειών του Δημοσίου, σε θέσεις «ειδικών συμβούλων» στα υπουργεία. 
  • Οι μισθοί των δικαστικών καθορισμένοι ετσιθελικά από τους ίδιους. 
  • Οι ληστρικές «προμήθειες» από τις αγορές ιατροφαρμακευτικού υλικού στα νοσοκομεία. 
  • Τα αστρονομικά κονδύλια για την ενίσχυση των πολιτικών κομμάτων και των επαγγελματικών ποδοσφαιρικών ομάδων. Και άλλες, πάμπολλες, ανάλογες περιπτώσεις συνιστούν την αλογία και ανομία που αν δεν εξαλειφθούν με συνέπεια, η απαιτούμενη για την οικονομική ανάκαμψη κοινωνική συνοχή θα παραμείνει ανέφικτη.
Αυτή την ώρα, ο αμοραλισμός ή ο φασισμός της κομματικής ιδιοτέλειας είναι το πρώτο και επείγον πρόβλημα. Το φάσμα της απειλής να αρχίσουν οι λεηλασίες καταστημάτων και σπιτιών έρχεται δεύτερο.
Tου Χρηστου Γιανναρα
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_35_14/02/2010_390873
=============
Blogger:
Ενισχυτικές των παραπάνω απόψεων, περί λεηλασίας  της χώρας, οι παρακάτω προγεννέστερες εγγραφές:
=========================================

Το εθνικό «τέλειο έγκλημα»
Tης Τασουλας Kαραϊσκακη

Εκεί όπου η διαφθορά αποτελεί θεσμό και παράγοντα της δημόσιας ζωής, η αισχροκέρδεια είναι αναμενόμενη, αποδεκτή, εν τέλει νομιμοποιημένη. Η επιβάρυνση των 14,3 λεπτών στην τιμή του λίτρου της αμόλυβδης βενζίνης (αύξηση του ειδικού φόρου συν ΦΠΑ) «μεταφράστηκε» σε αύξηση των 20 λεπτών και άνω. Αυθαίρετη αύξηση, που θα προκαλέσει αλυσιδωτές ανατιμήσεις και σε άλλα αγαθά. Και οι Ελληνες καταναλωτές, ως αμνοί, θα πληρώσουν.

Πρόσφατη έρευνα του ΕΒΕΑ σε τέσσερις χώρες (Ελλάδα, Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία) έδειξε ότι πληρώνουμε έως και 70% ακριβότερα οδοντόκρεμες, απορρυπαντικά, αναψυκτικά, ρύζι και έως 500% ακριβότερα αλεύρι, ψωμί, αρτοσκευάσματα. Ενα ζευγάρι γυναικεία παπούτσια γνωστής μάρκας κοστίζει στην Ιταλία 70 ευρώ και στην Αθήνα 160 ευρώ. Ενα ανάλογο ανδρικό ζευγάρι κοστίζει στις ΗΠΑ 100 δολάρια και στην Αθήνα 170 ευρώ. Πλήθος προϊόντα διατίθενται στην Ελλάδα ακριβότερα, και το κράτος μένει απαθές. Δεν αποτελεί δικαιολογία η γενική αυθαιρεσία και το σάπιο σύστημα, που ανακυκλώνει και αναπαράγει τους ρύπους του· το ότι η παραοικονομία αναζωογονεί την οικονομία. Η αγανάκτηση δοκιμάζει τα περιθώρια αντοχής και αξιοπρέπειας των απέλπιδων τιμίων, που, κατά κύριο λόγο, θίγονται από τις περικοπές, ενώ ο επιδεικτικός πλούτος από το όργιο των καταχρήσεων, της κερδοσκοπίας, των συναλλαγών ρέει αφορολόγητος.

Αν δεν υπάρξει έλεγχος από το κράτος και δεν κινηθούν οι ναρκωμένοι από τη δωροληψία και τη διασπάθιση δημόσιου χρήματος μηχανισμοί του, κάθε νέα προσπάθεια θα καταλήγει σε φιάσκο. Το κυνήγι της φοροδιαφυγής από τον ίδιο τον πολίτη, που θα πιέζει τον υδραυλικό, τον ηλεκτρολόγο, τον ταξίτζη, τον βενζινά, τον μανάβη της λαϊκής, τον περιπτερά, τον καθηγητή των ιδιαίτερων για αποδείξεις, δεν επαρκεί. Θα πρέπει να βρεθεί τρόπος να εξαλειφθεί από το κράτος το διηνεκές «τέλειο έγκλημα».
Να ανακοπεί το «με απόδειξη 400 χωρίς απόδειξη 300» (πλέον στα υψηλότερα εισοδήματα, που δεν θα έχουν πρόβλημα να συγκεντρώσουν αποδείξεις 12.000 ευρώ), η ταύτιση συμφερόντων, η αμοιβαία σιωπή, η κρυφή συναλλαγή, το δώρο-αντίδωρο, η άρρηκτη συμμαχία της καταισχύνης. Η ασφυκτική πίεση για κατοχύρωση του αφορολόγητου ορίου μέσω της αποδεδειγμένης κατανάλωσης μπορεί να οδηγήσει στην «εμπορία» ή την πλαστή «κοπή» αποδείξεων... Και να εντείνει τη σύγχυση· σε περίοδο κρίσης, τι πρέπει να κάνει κανείς, να καταναλώσει και την τελευταία δεκάρα (για να συγκεντρώσει τις αναγκαίες αποδείξεις με βάση το δεδηλωμένο εισόδημά του) ή να αποταμιεύσει; Πολλές οικογένειες, με πληθώρα αποδείξεων που «δεν πιάνονται» (δόσεις στεγαστικού, αυτοκινήτου, πιστωτικών καρτών, ασφάλιστρα αυτοκινήτου, λογαριασμούς ηλεκτρικού, νερού, σταθερού και κινητών τηλεφώνων, μεροκάματα καθαρίστριας) δεν έχουν να διαθέσουν για κατανάλωση 1.000 ευρώ τον μήνα...

Η λύση του προβλήματος βρίσκεται πιο βαθιά. Υπάρχει η πολιτική βούληση να οδηγηθεί το μαχαίρι στα ανέγγιχτα; Να καθαριστεί η αφανής κόπρος; Να διαλυθεί η χαύνωση της ατιμωρησίας; Η συνείδηση από μόνη της, ελαστική από την πώρωση, πλαδαρή από τη βόλεψη, δεν θα ωθήσει ποτέ σε λυσιτελή διαβήματα. Η πολιτεία πρέπει πρώτη να γυρίσει σελίδα. Αν δεν το κάνει, θα συνεχίζουμε να εκλαμβάνουμε τη βαριά ασθένεια, την ιδιοτέλεια, την αισχροκέρδεια, την απάτη, τις off shore, τις μίζες, τις «φούσκες», τα ρουσφέτια, ως παντός καιρού σανίδα σωτηρίας.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_14/02/2010_390872
=============
Δυστυχώς, ηθοπτωχεύσαμε
Αλλα ήθελα να γράψω σήμερα. Ηθελα να αναφερθώ σε μιαν καινούργια επιδημία: Την τσαχπίνικη τραγουδιστή εκφορά του λόγου από πολλούς εκφωνητές του ραδιοφώνου, αλλά και εκφωνητές της τηλεόρασης όταν δέν φαίνονται στην οθόνη- ποτέ μην υποτιμάτε τη σημασία αυτών των δήθεν «λεπτομερειών», οι οποίες λέν πολλά. Συμβαίνει όμως κάτι άλλο πολύ σοβαρότερο ετούτον τον καιρό: Πληθύνονται μέρα-με-τημέρα οι φωνές που διαπιστώνουν ότι (άκου να δείς) ΕΜΕΙΣ είμαστε, λέει, οι συγγραφείς του άθλιου βίου μας, εμείς είμαστε ένας λαός αμέριμνα αυτοχειριαζόμενοςαπό κάτω έως απάνω (αφού το απάνω παράγεται ενπολλοίς και τροφοδοτείται απ΄ το κάτω).

Και υποπίπτω και πάλι (για εικοστή φορά) στο αμάρτημα της σωτήριας αυτομαστίγωσης, εμπνεόμενος κι από πρόσφατες τέτοιες απόψεις: Ο Θ. Δ. Παπαγγελής (Βήμα, 17.01.2010) εύστοχα σταχυολογεί πλήθος «ξένων» διαπιστώσεων για τα τερτίπια μας- ενώ εγώ προ δεκαετίας ακριβώς μιλούσα για «Μερικές επαίσχυντες πρωτιές-μας στην Ευρώπη» (02.07.2000).

  • Προ τριών εβδομάδων, πάλι στο Βήμα, ο Γ. Μαρίνος διαβλέπει το ευρύτερο έλλειμμα ήθους και γνώσεων, και προειδοποιεί ότι «δέν πρόκειται ποτέ η κοινωνία-μας να ανασυρθεί από το τέλμα, άν συνεχίσει να πάσχει ο τομέας της δημόσιας εκπαίδευσης». Ομως, οι εκατό χιλιάδες Δάσκαλοι (πάσης βαθμίδος) που συνευθυνόμαστε γι΄ αυτά τα πάθη της δημόσιας εκπαίδευσης, δέν έχομε τίποτε το ιδιαίτερο: Δικά-σας παιδιά είμαστε- αναθρεμμένα κατά πλειονότητα με τα εθνικά-μας ελαττώματα. Ιδού ο φαύλος κύκλος- και η βαράθρωση της ελπίδας. Αρα μόνον η «Επανά-Σταση» μας σώζει - ναί, αλλά ποιά επανάσταση; Μήπως η νοσταλγία της σοβιετικής νομενκλατούρας; Αυτή κι αν είναι μια βαθύτατα αντιλαϊκή οπισθοδρόμηση. Μήπως πάλι η νεανική επανάσταση των περσινών δεκεμβριανών; Λοιπόν, ιδού άλλος ένας δείκτης της κατάντιας μας: Πλήθος Αναλυτών μιλούσαν πέρυσι για τα «μηνύματα» του Δεκεμβρίου. Ποιά μηνύματα καλέ η κατά παντός υπευθύνου «διαμαρτυρία» δέν περιέχει κανένα απολύτως μήνυμα, αλλ΄ είναι μια κοινότοπη ταυτολογία που αποπροσανατολίζει τον λαό- υποδεικνύοντάς του το κυνήγι των μαγισσών.

Ο «πολιτικός κονφουζιονισμός» (ένας όρος που τον γράφω εμμόνως, τριάντα χρόνια τώρα) ζεί και βασιλεύει. Γι΄ αυτό, αμέσως μετά τις τελευταίες εκλογές, έγραφα σ΄ αυτήν εδώ τη φιλόξενη στήλη: «Είμαστε (κατά μέγιστο ποσοστό, έστω) σε τέτοιο διαμορφωτικό και ηθολογικό χάλι, ώστε όλα τούτα τα πολιτικάντικα θέατρα που παίζονται σχεδόν επί τρείς δεκαετίες τώρα, ήσαν και είναι μαθηματικώς καταδικασμένα να είναι αλυσιτελή». Και, επιμένοντας στο «στραβή διάγνωση - αποτυχημένη θεραπεία», κατέληγα στο (θρασύ;) συμπέρασμα:
  • « Τίποτα δέν θα γίνει. Εχομε δρόμο ακόμα μέχρι να πάψουν να μας δανείζουν ή μέχρι να μας διώξουν απ΄ τις καλές παρέες». (Και λέω «θρασύ» διότι γραφόταν ενμέσω παλλαϊκής ευφορίας ότι η... αλλαγή θα μας έσωζε, λέει). Και έχω τύψεις μήπως αυτά που έγραφα τον περασμένο Οκτώβριο, τα διαβάσανε αυτοί οι κακούργοι οι Ευρωπαίοι και, ώ του κλαύματος, μας τηγανίζουν τώρα. Αλλ΄ η εθνική-μας κακοχυμία είναι σαφώς παλαιότερη. Σ΄ ενα πρωτοχρονιάτικο σχόλιό-μου που μεταδόθηκε απ΄ το Τρίτο Πρόγραμμα, έλεγα πως «ο Λαός-μας όλο και περισσότερο θέλγεται από υπεραπλουστευτικές ερμηνείες και αντίστοιχα λεξιμαγικά αιτήματα- όλα απότοκα μιας ανεπαρκέστατης πολιτικής μόρφωσης». Ενώ οι λαϊκόφιλες (αλλ΄ αντιλαϊκίστικες) φωνές διαπίστωναν ότι «οι μυωπικές προτεραιότητες τις οποίες κραυγαλέως υπαγορεύομε στους πολιτικούς μας, εκδηλώνονται με σαφέστατα φαινόμενα υπανάπτυξης». (Το Βήμα, Φεβρ. 2009). Αλλά υπανάπτυξη και «ευμάρεια» σημαίνει μαθηματικώς «Δανεικά».

  • Και ποιός δεν ήξερε ότι ζούμε με δανεικά- δηλαδή ζούμε ως νταβατζήδες που εκμεταλλεύονται τα παιδιά και τ΄ αγγόνια-μας, αυτά που θα ξεπληρώσουν τα αναίσχυντα χρέη μας (διότι, λέει, αλλιώς θα χάσομε τα καταχτημένα-μας!). Θαυμάσατε- σάν να μήν υπήρχε προς τούτο ο δρόμος της αφιέρωσης, της καινοτομίας και της νοικοκυρωσύνης.

Ιδέστε λοιπόν τώρα την καμπύλη εξέλιξης τού δημοσίου χρέους μέσα σε τρείς δεκαετίες, την οποία δημοσίευσε το Βήμα (10.01.10)- προσέξτε δέ ποιος μας «κυβερνούσε» κάθε φορά που το φίδι του δανεισμού αγρίευε προς τα πάνω. Πολιτικό το θέμα; Οχι· είναι ηθοπολιτικό. Υποστηρίζω δηλαδή μαζί με τον Ν. Γ. Ξενάκην (Καθημερινή, 23.01.10) ότι «η κρίση δέν είναι μόνον οικονομική- είναι καί πολιτική καί ηθική »: Αυτή λοιπόν η καμπύλη (όπως θα ανέμενε κανείς) μοιάζει να είναι ακριβώς παράλληλη με την καμπύλη πτώσης των δεικτών παραγωγικότητας στη Χώρα, καθώς και της αύξησης της διαφθοράς μας.

  • Με συμπαθάτε που θα στεναχωρηθεί ο πάναγνος λαός-μας, αλλά όλο τούτο το τριακονταετές ρεζιλίκι, σαφέστατα υποδεικνύει τη μόνη εφικτή διάγνωση: «Δυστυχώς Ηθοπτωχεύαμε Σταδιακώς».

Εξ ού και μιά απ΄ τις παλαιότερες φωνές εγρήγορσης έλεγε «Χρειάζεται να διδάξομε Μπέσα» (Βήμα, 07.10.2007), μέσω ενός 15-ετούς πλάνου Ηθοπαιδείας σε εθνική κλίμακα- ενός πλάνου κατεξοχήν πολιτικού (και δυσχερέστατου, φυσικά): Διότι δέν πρόκειται για εύκολη μετακένωση γνώσεων από καθέδρας, αλλά για απόκτηση πρακτικής ηθοπολιτικής δεξιότητας, μέσω μεθοδευμένης Μαθητείας και Συγχρωτισμού με το Παράδειγμα. Πάντα περιμένω το ραντεβού που ζήτησα προς τούτο απ΄ τον τότε πρόεδρο του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου...

Ο κ. Θεόδωρος Π. Τάσιος είναι ομότιμος καθηγητής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.
 http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=122&artId=314068&dt=07/02/2010

Σχόλια