Στη φάρμα...
... των ζώων του συστήματος, τα γουρούνια πληθαίνουν ολοένα. Η Πορτογαλία και η Ισπανία μπήκαν, και αυτές, στο μαντρί όπου ήδη βρίσκονται η Ιρλανδία και η Ελλάδα. Και απ΄ έξω γράφει ΡΙGS (Ρortugal, Ιreland, Greece, Spain). Μα άλλο τόσο πληθαίνουν και οι λύκοι. Οι μεγάλοι...
... επενδυτές, αυτοί που δανείζουν τις χώρες, κερδοσκοπούν με το δημόσιο χρέος των πιο ευάλωτων από αυτές, απαιτώντας υψηλότερες αποδόσεις για τις επενδύσεις τους. Επικαλούνται γι΄ αυτό τον αυξημένο κίνδυνο που διατρέχουν τα λεφτά τους, έναν κίνδυνο που εκτιμάται από τις διαβόητες εταιρείες αξιολόγησης, οι οποίες διατηρούν στενούς δεσμούς με αυτούς ακριβώς τους επενδυτές. Όλο αυτό το σύστημα είναι ένας διαβολικός μηχανισμός. «Όσο πιο πολύ δυσκολεύεται μια χώρα τόσο πιο ακριβά πληρώνει την οικονομική επιβίωσή της και τόσο πιο πολύ βαραίνει το χρέος της στους ώμους του λαού της», παρατηρεί η εφημερίδα «Ουμανιτέ». «Γιατί ο κίνδυνος είναι, και αυτός, ένα εμπόρευμα με ασφάλιστρο που είναι διαπραγματεύσιμο στις αγορές». Όσο πιο πολύ κινδυνεύει μια χώρα τόσο πιο πολύ ξεπέφτει στο λεξιλόγιο των λύκων, γίνεται ένα άθλιο γουρούνι που περιμένει να το κατασπαράξουν σε μιαν άκρη της φάρμας. Μια χώρα γουρουνίσια που κατοικείται από ένα γουρουνίσιο λαό. Από τη μια μέρα στην άλλη, ένας λαός μυρμηγκιών μετατρέπεται σε γουρούνια, ακόμη και από τους ίδιους τους πολιτικούς του. Αυτή είναι η λογική των αγορών αλλά και των πολιτικών που ρίχνουν στους λαούς το φταίξιμο για τον τρόπο που λειτουργεί, τρέφεται και θεριεύει ένα ολόκληρο σύστημα.
- Η απογοήτευση...
- ... των λαών από τα πολιτικά αδιέξοδα των ηγεσιών του καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις, ακόμη και στις ισχυρότερες χώρες του κόσμου. Μόνο ένας στους τρεις Αμερικανούς εμπιστεύεται σήμερα κάποιο από τα δύο μεγάλα κόμματα της χώρας του, γράφει η «Γουόλ Στριτ Τζόρναλ». Όταν η δυσπιστία του λαού για τους αιρετούς αντιπροσώπους του και τα κόμματά τους φτάνει σε τέτοιο βαθμό, τότε αυτοί δεν έχουν παρά να αφουγκραστούν τις αγωνίες και την οργή του. Κι αυτές τις ημέρες υπάρχουν μπόλικα και από τα δύο, λέει ο Τιμ Ράτεν στους «Τάιμς του Λος Άντζελες». Η δυσαρέσκεια για το παρόν και η αβεβαιότητα για το μέλλον αντηχούν σαν υπόκωφο βουητό, αλλά οι πολιτικοί μοιάζουν να έχουν βουλώσει τα αυτιά τους.
- Ο ιστορικός...
- ... Ίαν Κέρσο έγραφε για τη μεσοπολεμική Γερμανία: «Το σήμα κινδύνου για ένα πολιτικό σύστημα δίνεται όταν οι πολιτικοί δεν μπορούν πια να επικοινωνήσουν, όταν παύουν πια να αντιλαμβάνονται τη γλώσσα του λαού που υποτίθεται πως αντιπροσωπεύουν». Θα ήταν ίσως υπερβολικό να μην πούμε εδώ πως οι δυτικές χώρες και οι πολιτικοί τους πόρρω απέχουν από τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, που η κρίση της γέμισε την πολιτική φάρμα των ζώων με κάθε λογής τέρατα. Θα ήταν όμως υποκριτικό αν παραβλέπαμε πως η απόστασή τους από αυτήν δεν είναι σήμερα αυτή που ήταν άλλοτε.
Σχόλια