Ο Όργουελ...
... μελέτησε βαθιά την ψευδή γλώσσα της εξουσίας. Παρέλειψε όμως να μελετήσει τη γλώσσα των τραπεζιτών. Αν ζούσε σήμερα, θα είχε μια μοναδική ευκαιρία να γράψει κάτι για τη διπροσωπία και τη διγλωσσία τους.
Η διάλεκτός τους είναι γεμάτη ευφημισμούς.
- Αναδιάρθρωση; Απολύεσαι.
- Παραγωγικότητα; Απολύεσαι.
- Εξορθολογισμός; Απολύεσαι.
... που διατυπώνεται προς τις κυβερνήσεις οι οποίες έσπευσαν να διασώσουν με τα λεφτά των φορολογουμένων τις αμαρτωλές τράπεζες που τζογάρισαν και έχασαν είναι αυτή: ποιος θα ωφεληθεί; Θα ωφεληθεί ο φορολογούμενος, αν αυτές οι τράπεζες ξαναγίνουν μεγάλες και τρανές; Οι τραπεζικοί λογαριασμοί των φορολογουμένων δεν δείχνουν κάτι τέτοιο. Τι έχει γίνει μέχρι τώρα ώστε να αλλάξουν τις κακές τους συνήθειες οι αδηφάγοι τραπεζίτες; Αυστηρές επιπλήξεις από τις κυβερνήσεις. Και εθελοντικός περιορισμός των πριμ των τραπεζιτών (στην ουσία, αλλαγή του τρόπου πληρωμής τους). Στη Βρετανία, όπως γράφει ο Ίαν Μπελ στη σκωτσέζικη εφημερίδα «Χέραλντ», η κυβέρνηση εξυγιαίνει τις προβληματικές τράπεζες (δηλαδή αναλαμβάνει τις ζημιές τους) και ύστερα τις αποδίδει πάλι πεντακάθαρες στους επενδυτές. Γιατί; Επειδή υπάρχει ένα θέμα ιδεολογικό. «Η κυβέρνηση δεν θέλει να αναλάβει η ίδια τη λειτουργία των τραπεζών», λέει ο Βρετανός υπουργός Οικονομικών Άλιστερ Ντάρλινγκ. Και γιατί όχι, παρακαλώ; Επειδή είναι βέβαιος ότι οι μάνατζερ των τραπεζών θα τα καταφέρουν καλύτερα; Μήπως θα ήταν προτιμότερο να ρίξει μια ματιά στα βιογραφικά τους;
- Αν αυτή η οικονομική κρίση έδειξε κάτι, λέει ο Ίαν Μπελ, είναι πως οι τράπεζες είναι επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας. Αν δεν ήταν έτσι, τότε οι κυβερνήσεις που ξόδεψαν δισεκατομμύρια για τη διάσωσή τους θα ήταν ασυγχώρητες.
Πού είναι...
... γραμμένο πως μια τράπεζα δεν μπορεί να ανήκει στο κράτος;
Μήπως αυτή η ιδέα προέρχεται από την πεποίθηση πως οι κρατικές επιχειρήσεις είναι πάντα αντιπαραγωγικές; Σε σχέση με τι; Σε αυτή την κρίση είδαμε πολλές ιδιωτικές επιχειρήσεις να τινάζονται στο αέρα. Λένε πως ο ανταγωνισμός πρέπει να εντείνεται, έστω κι αν έτσι ο καπιταλισμός οδηγεί στη δημιουργία μονοπωλίων. Τι σημαίνει όμως μεγαλύτερος ανταγωνισμός στον τραπεζικό τομέα; Επιστροφή στον εύκολο δανεισμό που προκάλεσε το σημερινό χάος; Επιστροφή στην ανταγωνιστική ασυδοσία των τραπεζιτών; Δεν υπάρχει χειρότερη στρατηγική από αυτήν, λέει ο Ίαν Μπελ, για μια κυβέρνηση που θέλει να επαναφέρει τη σταθερότητα και την τάξη στον τραπεζικό τομέα.
Οι τραπεζίτες...
... δεν θέλουν ανταγωνισμό από τον κρατικό τομέα. Αυτό που θέλουν είναι να τους πληρώνουμε κι αυτοί να παίζουν. Εκμεταλλεύονται την εξάρτηση του κόσμου από τις τραπεζικές εργασίες. Από τα βάθη της οικονομικής κρίσης και από τα ύψη όπου έχει φθάσει η αγανάκτησή του για τους τραπεζίτες, αργά ή γρήγορα αυτός ο κόσμος θα διατυπώσει αυτό το ερώτημα: Ποιος είπε πως δεν υπάρχει άλλη λύση;
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4544924&ct=2
=========================
Αναπάντεχη τροπή παίρνει η έγκριση του ισλανδικού νομοσχεδίου για την αποπληρωμή χρεών προς Βρετανία και Ολλανδία μετά την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος της χώρας το 2008: Αν και εγκρίθηκε από το κοινοβούλιο, ο πρόεδρος της χώρας άσκησε την Τρίτη βέτο, ανοίγοντας το δρόμο για δημοψήφισμα.
Το πολύπαθο νομοσχέδιο, που προετοιμαζόταν από το καλοκαίρι, άλλαζε συνεχώς και οδήγησε την πρωθυπουργό, Γιόχανα Σιγκουρδαρντότιρ, να απειλήσει μέχρι και με διάλυση του κυβερνητικού συνασπισμού για να ψηφιστεί με οριακή πλειοψηφία από το κοινοβούλιο της χώρας (33 υπέρ και 30 κατά) προβλέπει την αποπληρωμή χρεών συνολικού ύψους 3,8 δισ. ευρώ σε Λονδίνο και Χαγή.
Το βέτο όμως του προέδρου, Ολαφούρ Γκρίμσον, δίνει το λόγο στους Ισλανδούς, οι οποίοι διαδήλωναν έντονα κατά της ψήφισής του. Πρόκειται μάλιστα μόλις για τη δεύτερη φορά από την ίδρυση του κράτους το 1944 που ο πρόεδρος διαφωνεί με νόμο που ψήφισε το κοινοβούλιο.
Τα χρέη προέκυψαν μετά την κατάρρευση της Landsbanki και της θυγατρικής Icesave, στις οποίες διατηρούσαν καταθέσεις με υψηλά επιτόκια Βρετανοί και Ολλανδοί. Το Λονδίνο και η Χάγη εμφανίστηκαν ως εγγυήτριες, τις οποίες τώρα καλείται να πληρώσει η Ισλανδία.
Κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου, οι δρόμοι του Ρέικιαβικ γέμιζαν με διαδηλωτές που διαμαρτύρονταν ότι με το νομοσχέδιο το βάρος κατανέμεται άνισα και καλούνται εκείνοι να «πληρώσουν τα σπασμένα».
Από την άλλη, η αποπληρωμή θεωρείται αναγκαίο βήμα για την απελευθέρωση κεφαλαίων στήριξης στην ισλανδική οικονομία από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στο οποίο προσβλέπει η Ισλανδία για να γλιτώσει τη χρεοκοπία. Εξίσου σημαντική είναι η αποπληρωμή και για την προώθηση μίας μελλοντικής εισόδου της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Μετά το προεδρικό βέτο, ο διεθνής οίκος αξιολόγησης Fitch υποβάθμισε σε «junk» τη μακροπρόθεσμη πιστοληπτική ικανότητα της χώρας, με αρνητικές προοπτικές. Η επόμενη δόση ξεχωριστού δανείου ύψους 1,8 δισ. ευρώ από τις σκανδιναβικές χώρες αναμένεται επίσης να καθυστερήσει, ανέφερε το Reuters επικαλούμενο Φινλανδό αξιωματούχο.
Η ισλανδική οικονομία εκτιμάται ότι συρρικνώθηκε περίπου 8% το 2009, και η ανάκαμψη δεν αναμένεται νωρίτερα από το 2011. Τα 3,8 δισ. ευρώ που καλείται να αποπληρώσει το Ρέικιαβικ αντιστοιχούν σε περισσότερο από τα δύο τρίτα ενός συνηθισμένου ισλανδικού προϋπολογισμού.
http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1091591&lngDtrID=251
==========
Μεταγεννέστερη εγγραφή: 27/2/2010
Ακλόνητες τραπεζικές νοοτροπίες
Η Ελβετία αρνείται να ανταποκριθεί στη διεθνή απαίτηση για διαφάνεια των συναλλαγών και οι τραπεζίτες εξακολουθούν να αμείβονται «σαν τίποτε να μην έχει συμβεί»
Πολλές εταιρείες του κλάδου, ωστόσο, μοιάζουν να αδυνατούν να σταθούν ακόμη στα πόδια τους. Αυτό δεν είναι κατ΄ ανάγκην κατακριτέο. Η παγκόσμια οικονομία, άλλωστε, δεν έχει ξεπεράσει ακόμη το σοκ της χειρότερης μεταπολεμικής ύφεσης και η διαδικασία ανάκαμψής της είναι αργή και διστακτική. Το ανησυχητικό για τις τράπεζες που εξακολουθούν να συσσωρεύουν ζημιές είναι ότι οι ηγεσίες και τα στελέχη τους μοιάζουν σαν να μην έχουν καταλάβει τι έχει συμβεί. Σαν να μην έχουν αντιληφθεί, δηλαδή, ότι μετά το σκάσιμο της τοξικής φούσκας η καθημερινότητα του διεθνούς τραπεζικού κλάδου δεν είναι πλέον η ίδια.
Οπως δεν είναι πλέον ίδια η καθημερινότητα του πλανήτη μετά τις επιθέσεις καμικάζι κατά των Διδύμων αλλά και του αμερικανικού Πενταγώνου, την οποία σπανίως μνημονεύουμε.
Κατ΄ αρχάς η δίγλωσση και επαμφοτερίζουσα συμπεριφορά της Ελβετίας απέναντι στη διεθνή κοινότητα και στην απαίτησή της για διαφάνεια των τραπεζικών συναλλαγών δείχνει ότι η εγκατάλειψη μιας τραπεζικής νοοτροπίας χρεοκοπημένης και ξεπερασμένης από την Ιστορία δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Σημειωτέον, ότι η απαίτηση για διαφάνεια των συναλλαγών δεν έχει να κάνει μόνο με την ανάγκη για δικαιότερη φορολόγηση που γίνεται πιο επιτακτική σε περιόδους οικονομικής δυσπραγίας, αλλά συνδέεται και με το μείζον πρόβλημα της διεθνούς ασφάλειας που προέκυψε την 11η Σεπτεμβρίου, καθώς είναι γνωστό ότι κεφάλαια της διεθνούς τρομοκρατίας έχουν διακινηθεί μέσω ελβετικών τραπεζών. Προχθές, λοιπόν, οι ελβετικές αρχές διαβεβαίωναν ότι η εποχή της αδιαφάνειας έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί για τη χώρα. Χθες, δικαστήριο της Ελβετίας διέταξε την αρμόδια φορολογική αρχή να μην αποστείλει στις ΗΠΑ καταλόγους με στοιχεία για 26 αμερικανούς πελάτες της τράπεζας UΒS, υπόπτους για φοροδιαφυγή.
Ε νδεικτική της άρνησης των τραπεζών στην αδήριτη ανάγκη να αλλάξουν νοοτροπία (κυρίως αυτές που έχουν βουλιάξει) είναι η χθεσινή απόφαση του βρετανικού ομίλου Lloyds να χορηγήσει μπόνους ύψους 2,3 εκατ. στερλινών στον διευθύνοντα σύμβουλο Ερικ Ντάνιελς για τις υπηρεσίες που προσέφερε το 2009, παρά το ότι η τράπεζα βρίσκεται ακόμη στο «κόκκινο». Διότι η Lloyds ανακοίνωσε ταυτόχρονα επισφάλειες 24 δισ.
στερλινών, που την καταδίκασαν να εμφανίσει λειτουργικές ζημιές 6,3 δισ. στερλινών για τη χρονιά που πέρασε. Σημειωτέον ότι η Lloyds ανήκει κατά 43% στους βρετανούς φορολογουμένους. Εν πάση περιπτώσει, ο Ντάνιελς επέδειξε αίσθημα ευθύνης έναντι της βρετανικής κοινής γνώμης και των μετόχων της τράπεζας, ανακοινώνοντας ότι εν τέλει δεν θα εισπράξει το μπόνους για το 2009.
Δεν είναι βέβαιο ότι την ίδια ευαισθησία θα επιδείξουν τα στελέχη της Royal Βank of Scotland. Η τράπεζα, η οποία σημειωτέον είναι εντελώς κρατικοποιημένη από την κυβέρνηση Μπράουν, ανακοίνωσε προχθές για το 2009 ζημιές 3,6 δισ. στερλινών και μπόνους... 1,3 δισ. στερλίνες στα στελέχη της. Πάντως, στο διεθνές τραπεζικό στερέωμα δεν λείπουν και οι φωνές στελεχών που δείχνουν ότι έχουν αντιληφθεί την πραγματικότητα. Ο πρόεδρος της αμερικανικής Μorgan Stanley Τζον Μακ, για παράδειγμα, διαπίστωσε δημοσίως την Πέμπτη ότι «οι τραπεζίτες εξακολουθούν να αμείβουν τον εαυτό τους με αδικαιολόγητα υψηλά ποσά».
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=17&artid=317386&dt=27/02/2010
Σχόλια