Ας μιλήσουμε...
...για τη βία. Όχι για τη βία του Στάλιν ή του Χίτλερ, που τις προάλλες οι ευρωβουλευτές έβγαλαν το υποδεκάμετρο για να μετρήσουν τίνος ήταν πιο μεγάλη, αλλά για την άλλη, την υφέρπουσα, τη βουβή, εκείνη που κατακαίει καθημερινά δουλειές, αξίες, σχέδια μιας ολόκληρης ζωής. Ποιος από αυτούς που βυθίζονται σήμερα στο παρελθόν, επειδή δεν τολμούν να κοιτάξουν κατάματα το παρόν, μπήκε ποτέ στον κόπο να τη μετρήσει, να τη ζυγίσει, να την ονοματίσει;
- Η εντύπωση...
- ...πως εκείνοι που μας κυβερνούν είναι ηγέτες που έχουν χάσει πια την εμπιστοσύνη των λαών τους κερδίζει ολοένα και περισσότερους ανθρώπους. Παντού στις χώρες μας, στην Ευρώπη, μια υπόγεια μάζα κινείται αθόρυβα κάθε πρωί στα τούνελ του Μετρό για να προλάβει την πρωινή βάρδια. Κι ύστερα πάλι το απομεσήμερο ξαναπαίρνει το ίδιο σιωπηλό δρόμο της επιστροφής, για να συνεχίσει το ίδιο απαράλλαχτο δρομολόγιο την επόμενη μέρα. Είναι οι υπόγειοι, οι αποκλεισμένοι, οι άνθρωποι που κάνουν τους δικούς τους λογαριασμούς για την κρίση, όχι όπως τους κάνουν οι ηγέτες τους, αλλά με τον δικό τους τρόπο:
με το κεφάλι σκυφτό από την κούραση, κρεμασμένοι από μια χειρολαβή, συλλογίζονται και μετρούν κάθε μέρα την αξία τους, τη ζωή τους, την επιβίωσή τους, το πρόσωπό τους στην κοινωνία. Γι΄ αυτούς, το κυριότερο πρόβλημα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης δεν είναι ο Χίτλερ, ούτε ο Στάλιν, αλλά η δουλειά τους: η δουλειά που θα χάσουν, η δουλειά που τα παιδιά τους δεν αξιώθηκαν να πιάσουν όταν την αναζήτησαν για πρώτη φορά στη ζωή τους. Αυτήν τη βία ποιος θα βρεθεί να την ονοματίσει;
- Αν οι ηγέτες μας...
- ...έχουν σήμερα περιπέσει σε μια βαθιά ανυποληψία, είναι επειδή δεν τόλμησαν ποτέ να πουν την αλήθεια με το όνομά της. Είχαν πιστέψει πως η εργασία, όπως τη γνώρισαν οι προηγούμενες γενιές, είχε γίνει πια κάτι ξεπερασμένο. Είχαν αλλάξει ακόμη και την ονοματολογία: η εργασία έγινε απασχόληση, ο εργαζόμενος έγινε απασχολήσιμος. Και όπως επισημαίνει ο Έτσιο Μάουρο, δημοσιογράφος και διευθυντής της ιταλικής εφημερίδας «Ρεπούμπλικα», είχαν νομίσει πως το κεφάλαιο θα μπορούσε να λειτουργήσει ακόμη και χωρίς την εργασία. «Το κεφάλαιο χωρίς την εργασία έφερε όμως την κρίση», γράφει ο Έτσιο Μάουρο. «Η αυτονομία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου υποκατέστησε την αυτονομία της πολιτικής».
Να γιατί...
...η οικονομική κρίση δεν έρχεται μόνη της, αλλά είναι πια φανερό πως κουβαλάει μαζί της και μια κρίση νομιμότητας των ηγετών μας, ένα έλλειμμα ισότητας, ένα πρόβλημα δημοκρατίας. Πόση ακόμη φτώχεια μπορούν να αντέξουν οι κοινωνίες μας, που μέχρι τώρα ήταν συνηθισμένες να παρακολουθούν στην τηλεόραση τη φτώχεια των άλλων; Και πόσο ακόμη μπορούν να αντέξουν οι αποκλεισμένοι τις πολιτικές που τους αφαιρούν το δικαίωμα της εργασίας- αυτήν την ωμή βία που δεν τολμάει να πει το όνομά της; (Δεν περιμένουμε απαντήσεις από τους ευρωβουλευτές.)
Σχόλια