- Για κατάρρευση του «ασύδοτου χρηματοικονομικού καπιταλισμού» έκανε λόγο ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δημήτρης Δασκαλόπουλος, κατά την ομιλία του στη συνεδρίαση της ΚΟ της ΝΔ και τόνισε ότι χρειάζεται ένας νέος συσχετισμός κοινωνίας, οικονομίας και πολιτικής. Απαιτείται, είπε, η στροφή από την εικονική χρηματοπιστωτική οικονομία στην πραγματική οικονομία.
Ο κ. Δασκαλόπουλος προειδοποίησε ότι κανένας κλάδος και καμιά κοινωνική ομάδα δεν θα αποφύγουν τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και τόνισε ότι χρειάζεται αλλαγή των θεσμών με μείωση της γραφειοκρατίας και ποιοτική αναγέννηση της δημόσιας διοίκησης.
Κρίση, είπε ο πρόεδρος του ΣΕΒ, σημαίνει ανάγκη ανασύνταξης και ανασυγκρότησης με τη συνεργασία του δημιουργικού ιδιωτικού τομέα με τον αποτελεσματικό δημόσιο τομέα.
- «Στις ημέρες μας, ζήσαμε την ανάδειξη ενός παγκόσμιου χρηματοοικονομικού καπιταλισμού που είχε αποκοπεί από την πραγματική οικονομία και την κοινωνία. Η θεσμική διαδικασία του δανεισμού και της άντλησης επιχειρηματικών κεφαλαίων μέσω του χρηματιστηρίου, βαθμιαία στρεβλώθηκε και μετεξελίχθηκε σε αυτοτελή διαδικασία συσσώρευσης λογιστικού πλούτου, ουσιαστικά αποσυνδεμένη από την παραγωγική επένδυση, από την πραγματική οικονομία. Φτάσαμε με τον όρο αγορά να εννοούμε ουσιαστικά μόνο την αγορά χρημάτων και όχι τον ζωτικό χώρο της παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών. Η παραδοσιακή διαδικασία της αποταμίευσης για μελλοντική εξασφάλιση, μετεξελίχθηκε σε αυτοτελή διαδικασία στοιχημάτων γρήγορης απόδοσης. Φτάσαμε με τον όρο περιουσία να εννοούμε ουσιαστικά μόνο την τρέχουσα λογιστική αποτίμηση ακατανόητων και ριψοκίνδυνων χρηματοοικονομικών εργαλείων και όχι την αξία που χτίζεται με μακροπρόθεσμη δουλειά και σύνεση. Αυτός είναι ο ασύδοτος χρηματοοικονομικός καπιταλισμός που προκάλεσε τα σημερινά δεινά», ανέφερε στην ομιλία του ο πρόεδρος του ΣΕΒ.
«Εδώ και πολλά χρόνια, η οικονομία μας λειτουργούσε με κανόνες αλχημείας:
αγοράζαμε καταναλωτικά όνειρα, ενώ στην πραγματικότητα προεξοφλούσαμε επιδοτήσεις και εκποιούσαμε το μέλλον των παιδιών μας. Η παγκόσμια κρίση έφερε πιο έντονα στην επιφάνεια τα συμπτώματα της οικονομικοκοινωνικής μας δυσπραγίας, τις συσσωρευμένες από δεκαετίες διαρθρωτικές παθογένειες», παρατήρησε ο κ. Δασκαλόπουλος.
- (Blogger: τολμάει να τα λέει όλα αυτά χωρίς να βοβάται όλον εκείνο τον εκσυχρονιστικό συρφετό της ομάδας του Σημίτη και τα καλόπαιδα της ΝΔ που μας ζάλισαν με τις περίτεχνες διανοητικές πιρουέτες τους. Τα πράγματα είναι απλά: Οι άνθρωποι υπηρετούσαν και υπηρετούν ευρύτερα κόλπα και σχέδια και χρειάζονται ... μια ιδελογική προβιά για να κρύβονται κάθε φορά)
Χαρακτήρισε τέλος, πρόκληση για την ελληνική οικονομία την αποτελεσματική αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους και του ελλείμματος των συναλλαγών.
http://www.naftemporiki.gr/news/static/08/11/19/1593799.htm
και τώρα διαβάστε με άλλο μάτι το παρακάτω κείμενο...
==================================================
Οι σοσιαλιστικές...
... ιδέες γίνονται πάλι της μόδας, ανακάλυψε η Σοσιαλιστική Διεθνής στη σύνοδό της στο Μεξικό. Αναφέρεται φυσικά στις παρεμβάσεις των κυβερνήσεων στην οικονομία για τη σωτηρία των τραπεζιτών. Είναι όμως αυτό σοσιαλισμός;
- Όπως έγραψε στο περιοδικό «Μάνθλι Ρεβιού» ο κορυφαίος κοινωνιολόγος Ιμάνουελ Βαλερστάιν, «σε όλη την ιστορία του καπιταλισμού, το μοντέλο της ελεύθερης αγοράς και το μοντέλο των κρατικών παρεμβάσεων εναλλάσσονται με στόχο τη συνέχιση του ίδιου καπιταλιστικού μοντέλου».
Οι σοσιαλδημοκράτες,...
... που έως τώρα συντάσσονταν με τον νεοφιλελευθερισμό βάζοντας την ταφόπλακα στη μεσαία τάξη, τώρα ελπίζουν σε μια νεκρανάσταση. Πιστεύουν ότι η συγκυρία της τρέχουσας οικονομικής κρίσης είναι ευνοϊκή για κωλοτούμπες.
Ας δούμε μερικές τέτοιες κωλοτούμπες από το παρελθόν.
- Το 1999, ο Σρέντερ (που μπήκε στην πολιτική με την αριστερή Σοσιαλδημοκρατική Νεολαία) αποκεφάλισε τον υπουργό Οικονομίας Όσκαρ Λαφοντέν, όταν το Χρηματιστήριο της Φρανκφούρτης θεώρησε πως παραήταν αριστερός. Και άνοιξε έτσι τον δρόμο για τη συγκυβέρνηση με τους Χριστιανοδημοκράτες.
- Στη Βρετανία, ο Τόνι Μπλερ (που ξεκίνησε ως παραδοσιακός Εργατικός) βρέθηκε αγκαλιά με την εξουσία βαδίζοντας στον «τρίτο δρόμο» ανάμεσα στον σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό, χέρι χέρι με τον Γκόρντον Μπράουν και ξηλώνοντας μεθοδικά καθετί κρατικό. Τώρα όλοι αυτοί ξαναθυμούνται ξαφνικά τον σοσιαλισμό.
- bogger..εδώ χωράει και η μεταμόρφωση του ΠΑΣΟΚ (... βέβαια με όλους του περιορισμούς: Το ΠΑΣΟΚ ήταν πάντα ασπόνυλο για να χωράει στην προβιά των εκάστοτε αφεντικών του...)
- Ακόμη και δεξιοί σαν τον Σαρκοζί καβαλούν σήμερα το οπορτουνιστικό κύμα της εποχής, προκειμένου να διασωθούν από τα απόνερα της κρίσης.
- Δεν διστάζουν να κλείσουν το μάτι στον λαό, παρουσιάζοντας σαν σχεδόν σοσιαλιστική την κρατική παρέμβαση για τη σωτηρία των τραπεζιτών. Για πόσο ένας που θέλει να είναι και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ μπορεί να τα καταφέρνει να ξεγελάει τον λαό;
Η αρετή...
... του Ρωμαίου πολιτικού Κιγκινάτου έμεινε παροιμιώδης. Το πόσο ήταν συνεπής, το απέδειξε όταν αναγορεύτηκε ύπατος. Όχι μόνο δεν ανακάλεσε από την εξορία τον γιο του Καίσωνα, που είχε εξοριστεί από την προηγούμενη αρχή, αλλά και ξεπούλησε ολόκληρη την περιουσία του για να καταβάλει το πρόστιμο το οποίο του είχε επιβληθεί, ζώντας έτσι την υπόλοιπη ζωή του μέσα στην ανέχεια. Ολοκληρώνοντας τη θητεία του ως υπάτου, δεν δέχτηκε να επανεκλεγεί, θεωρώντας κάτι τέτοιο ανάρμοστο. Αποσύρθηκε σε ένα χωραφάκι που του είχε απομείνει κοντά στον Τίβερη. Κι όταν αργότερα ανακηρύχθηκε από τη Σύγκλητο δικτάτορας για να σώσει τη Ρώμη από τους Αικούους, αφού τους κατανίκησε, κατόπιν παραιτήθηκε από το αξίωμά του. Το κράτησε μόνο όσο χρειάστηκε για να αποκρούσει τους εισβολείς: 16 μέρες.
Όχι 16 μέρες,...
... αλλά 16 αιώνες θα κρατιούνταν γαντζωμένοι στην εξουσία αν μπορούσαν πολλοί σύγχρονοι πολιτικοί. Σωτήρες αυτόκλητοι, σηκώνουν σημαίες ευκαιρίας εξαντλώντας ασύστολα όλα τα πολιτικά χρώματα. Η Ιστορία δεν πρόκειται ποτέ να τους κάνει την τιμή που έκανε στον Κιγκινάτο: Να τους απεικονίσει σαν κι αυτόν, με το σύμβολο της εξουσίας, έναν πέλεκυ, στο ένα χέρι, και στο άλλο ένα αλέτρι, το σύμβολο ενός απλού πολίτη, ενός τιποτένιου γεωργού.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4487356&ct=2
=================
Συνέχεια περί τον Κινγκινάτο...
Εχω την εντύπωση ότι μετά την ιστορική διαμεσολάβηση του «Σκατά» που είπε ο Γκαμπρόν, η μετάφραση σήμερα του «μολών λαβέ» σε αβίαστα και χυμώδη νέα ελληνικά θα μπορούσε να ήταν: «αειγαμήσου, ρε μαλάκα» ή «παρταρχίδιαμας» - όμως μένω αμφίθυμος ποια είναι η πιο δόκιμη εκδοχή ώστε να της αφιερωθώ και να την προσκυνήσω...
Από παιδάκι με γοήτευε ο Κιγκινάτος
κι απ' όταν μεγάλωσα τον μακαρίζω...
Οχι τόσο διότι επέστρεψε για να σώσει την πατρίδα, όταν αυτή κινδύνευσε και τον κάλεσε επί τούτου
αλλά διότι ευθύς εξαρχής είχε το σθένος ή μάλλον το κέφι να αποσυρθεί για ωραία στερνά στα χωράφια του.
....................................
Ο Κιγκινάτος ήταν ο αρχετυπικός Λατίνος γεωργός-πολεμιστής που ανήκε στην πόλη του, τη Ρώμη. Αριστοκράτης, έζησε τον σκληρό κι άγριο βίο των δημοσίων πραγμάτων μπάι δε μπουκ, τότε στο λυκαυγές της Ιστορίας
και ο (διδακτικός) μύθος της παρακαταθήκης του δημιουργήθηκε όταν, παρ' ότι είχε αποσυρθεί στον όλβιο βίο της εξοχής και ήσυχος ιδιώτευε περιμένοντας να πεθάνει πλήρης, εκλήθη να κατεβάσει πάλι την ασπίδα του από το τζάκι, διότι η Επτάλοφη κινδύνευε.
Υπήκοος πολίτης ο γέρων πλέον γαιοκτήμονας, όχι μόνο ζώστηκε τ' άρματα κι απώθησε τους κινδύνους, αλλά κατόπιν επέστρεψε και τις έκτακτες εξουσίες (δικτάτορας) με τις οποίες τον είχε προς τούτο επιφορτίσει η Πόλη και επανέκαμψε οριστικά στα χωράφια του...
Σήμερα τον Κιγκινάτο θα τον παίρναμε με τις λεμονόκουπες. Πρώτον, διότι πολιτεύτηκε σύμφωνα με τα πάτρια και τα θέσμια
σαν γεροξεκούτης, σχολαστικός, στριμμένος και συντηρητικός.
Δεύτερον,
θα παίρναμε τον Κιγκινάτο με τις λεμονόκουπες, διότι ενώ ανέβηκε στα ύπατα αξιώματα, έκανε αυτό που επέτασσε το πολίτευμα: όταν τέλεψε, κατέβηκε και πήγε σπίτι του
να βελτιώνει τα αρδευτικά στα χωράφια του,
να κάνει το λουτρό του, να τρώει και να πίνει στην ώρα του
να χαζεύει τα νεαρά λυγερά κορίτσια να τραγουδούν και να χορεύουν στις γιορτές
προς τιμήν των θεών, για τις σοδειές, την καλή τύχη και τον ήσυχο θάνατο.
Τρίτον
θα παίρναμε τον Κιγκινάτο με τις λεμονόκουπες, διότι χάλασε τη ζαχαρένια του και πήγε ξανά του σκοτωμού για τον λαό και τη Σύγκλητο της Ρώμης, κάτι άξεστους πληβείους δηλαδή και κάτι αγροίκους ου μην και κλεφτοκοτάδες πολιτικούς -με ένα λόγο, το όλον σώμα της Ρώμης συν κάτι θεομπαίχτες ιερείς, πονηρούς εμπόρους, άρπαγες μετοίκους κι άπληστους ιππείς - έναν όχλο δηλαδή, μια πατρίδα γ' εθνικής και τρισβάρβαρη,
όπως θα έλεγαν καγχάζοντας οι Ελληνες της εποχής
πριν, αργότερα, να υποταγούν και να αναγορεύσουν μετά βαΐων και κλάδων τη Ρώμη «πόλιν Ελληνίδα» οι γραικύλοι - όμως αυτό είναι, πάλι, μια άλλη ιστορία.
Για εκείνο όμως
που, τέταρτον και τέλος, θα παίρναμε τον Κιγκινάτο με τις λεμονόκουπες αλλά αυτήν τη φορά με το καντάρι, θα ήταν η παραίτησή του από τις έκτακτες εξουσίες και η επιστροφή του στο τζάκι και τους δούλους του...
Δεν θυμάμαι το όνομα του πατέρα τού Κιγκινάτου ούτε της γενιάς του ούτε των παιδιών του. Αυτοί όμως που τα θυμούνταν όλα αυτά κράτησαν χίλια χρόνια
κι ορισμένων εξ αυτών
άλλα χίλια χρόνια μετά πολλοί εξ ημών γνωρίζουμε σήμερα το όνομα, το όνομα της γενιάς τους, το όνομα των παιδιών τους, τις σκέψεις τους, τις πράξεις τους, το έργο τους.
Μυστήριο «φαντασιακό» είχε αυτός ο Κιγκινάτος - άσε που ήταν και δουλοκτήτης
προφανώς δε και σεξιστής,
τι να μας πει λοιπόν σήμερα ο «ποιητής», τι δηλοί ο μύθος του; παραδέχομαι, ουδέν
αν μάλιστα οι Κιγκινάτοι τότε κυκλοφορούσαν στην Αγορά με μία τήβεννο χωρίς μανίκια (οι τσέπες της εποχής) για να δείχνουν κιόλας ότι δεν χρηματίζονταν, ξύλα της Φώτως έκοβαν, διότι χρηματίζονταν πλήθος άλλοι. Κι αν ο Κιγκινάτος έκανε τη διαφορά, οι άλλοι ήταν το ποσοστό, ο συσχετισμός, η απάντηση στα γκάλοπ και τις εκλογές.
Δεν ήξερε από Σοφοκλή και Ευριπίδη ο Κιγκινάτος,
αλλά αν ήξεραν αυτοί γι' αυτόν
θα του αφιέρωναν τις τραγωδίες τους.
Εμείς θα τον παίρναμε με τις λεμονόκουπες -ουπς! συγγνώμην, σας το είπα ήδη αυτό, αλλά η τάση μου να βγάζω ηθικόν δίδαγμα από τις ιστορίες με παρασύρει -τάση, οφείλω να ομολογήσω, παιδαριώδης, μη σας πω και αρχαιόπληκτη
με βγάζει από τα ασφαλή μου στερεότυπα
κι ανάβοντας μια λάμπα πετρελαίου σαν Σάββατο που νυχτώνοντας ψάχνει να βρει την Κυριακή του
ανασυνθέτω στο ημίφως σκηνές από τη ζωή του Κιγκινάτου...
Σχόλια