Του Αλεξη Παπαχελα
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών δεν έχουν ακόμη ανακοινωθεί. Πέραν όμως του αποτελέσματος, υπάρχουν πολλά στοιχεία του αμερικανικού πολιτικού συστήματος τα οποία δεν θα ήθελα ποτέ να μεταφερθούν εν Ελλάδι, υπάρχουν όμως και ορισμένα που δεν μπορεί κανείς παρά να τα ζηλέψει.
Πρώτα απ’ όλα το πώς κάποιος άγνωστος από το πουθενά, χωρίς να ανήκει σε κανένα «τζάκι» καταφέρνει με την αξία του να περάσει από τα καλύτερα πανεπιστήμια, τη Γερουσία και να φτάσει ένα βήμα πριν από τον Λευκό Οίκο. Αυτό δείχνει μια κοινωνία που είναι ακόμη βαθύτατα δημοκρατική και ένα σύστημα που λέει στον οιονδήποτε το θελήσει: «Αν αντέχεις, μπες στη δοκιμασία, τρέξε στον μαραθώνιο, μάζεψε τα χρήματα και προχώρα». Η πορεία του Ομπάμα είναι ακόμη πιο εντυπωσιακή αν σκεφθεί κανείς πως συγκρούσθηκε με μια πολιτική δυναστεία (τους Κλίντον) και κέρδισε.
Η άλλη όψη του ίδιου φαινομένου είναι ασφαλώς εφιαλτική, αν σκεφθεί κανείς το ότι θα μπορούσε η Σάρα Πέιλιν να γίνει αντιπροέδρος και –ελέω Θεού–πρόεδρος. Παρ’ όλα αυτά το αμερικανικό πολιτικό σύστημα δείχνει ότι έχει μεγάλη ικανότητα αυτοανανέωσης, ειδικά όταν «πιάνει πάτο», όπως στην περίπτωση Μπους. Κάτι που προφανώς δεν συμβαίνει στην Ελλάδα όπου η πολιτική μοιάζει με το τελευταίο πραγματικά «κλειστό επάγγελμα»...
Υπάρχει όμως και μια άλλη πτυχή που πολύ θα ήθελα να τη μιμούμεθα. Οσο ο Ομπάμα και ο Μακέιν εκφωνούσαν ομιλίες, εμφανίζονταν στην τηλεόραση κ.λπ., ομάδες πολύ σοβαρών ειδικών και τεχνοκρατών προετοίμαζαν το πώς θα κυβερνήσουν. Μάζευαν και έβλεπαν βιογραφικά, ετοίμαζαν το πρόγραμμα των πρώτων 100 ημερών και σοβαρά σχέδια αντιμετώπισης της κρίσης. Σε αντίθεση με την ελληνική εμπειρία όπου αντιπολίτευση σημαίνει επικοινωνία και επερωτήσεις χωρίς ουσία, το σόου ανεβαίνει αλλά κάποιος κάνει τη σοβαρή και μεθοδική δουλειά για την επόμενη μέρα. Εδώ δυστυχώς έχεις τη βεβαιότητα πως η πρώτη μέρα στο Μαξίμου μοιάζει με την πρώτη μέρα αδιάβαστου Ελληνα φοιτητή σε ανταγωνιστικό ξένο πανεπιστήμιο.
Και κάτι ακόμη. Δείτε το πάθος και το όραμα που προβάλλει ο Ομπάμα και συγκρίνετέ το με το τι νιώθουν οι περισσότεροι Ελληνες πολίτες απέναντι στους πολιτικούς μας. Προσωπικώς δεν βλέπω ρεύμα για κανέναν στις επόμενες εκλογές, αλλά και κανένα όραμα ή δυνατότητα έμπνευσης από οιονδήποτε ενεργό πολιτικό. Και μια χώρα με ένα κλειστό πολιτικό σύστημα, που δεν ονειρεύεται και δεν πιστεύει σε τίποτα είναι –από πολιτική σκοπιά– «κλινικώς νεκρή».
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_100094_05/11/2008_290906
Σχόλια