21 'σοφοί' υπέρ μιας λιγότερο άγριας παγκοσμιοποίησης / του Αλέν Φοζάς
24-05-2008
21 «sages» pour une mondialisation moins sauvage
© Le Monde
Η δημοσίευση, την Πέμπτη 22 Μαΐου, του πορίσματος της επιτροπής «μεγέθυνση και ανάπτυξη», σηματοδοτεί το τέλος της κυριαρχίας του ακραίου φιλελευθερισμού επί των οικονομικών πολιτικών, για πρώτη φορά από τα τέλη του 20ού αιώνα. Προαναγγέλλει δε μια καινούργια συναίνεση, για μια λιγότερο άγρια παγκοσμιοποίηση.
Η επιτροπή μόνο από αντιπάλους της παγκοσμιοποίησης δεν αποτελείται: πρόεδρός της είναι ο νομπελίστας Μάικλ Σπενς (Michael Spence), ένας ορθόδοξος φιλελεύθερος, ενώ συμμετέχουν 21 ακόμα κορυφαίοι οικονομολόγοι, μεταξύ των οποίων άλλος ένας Αμερικανός νομπελίστας, ο Ρόμπερτ Σόλοου (Robert Solow), πρώην ηγέτες κρατών και κυβερνήσεων, υπουργοί οικονομίας, οικονομικών, πρέσβεις στον ΟΗΕ, μέλη της «ευρωπαϊκής επιτροπής», κεντρικοί τραπεζίτες, ακόμα και το αφεντικό της μεγαλύτερης ιδιωτικής τράπεζας του κόσμου, της «σίτιγκρουπ».
Η επιτροπή συστήθηκε τον Απρίλιο του 2006 υπό την αιγίδα της «παγκοσμίου τράπεζας». Το ενδιαφέρον της τράβηξε ένα πρωτοφανές οικονομικό φαινόμενο, που ουδέποτε είχε συμβεί πριν τα μέσα του 20ού αιώνα: από το 1950, δεκατρία κράτη γνώρισαν σημαντική μέση ετήσια ανάπτυξη της τάξης του 7%, που διήρκεσε επί τουλάχιστο είκοσι πέντε χρόνια στη σειρά.
Οι χώρες αυτές είναι η Μποτσουάνα, η Βραζιλία, η Κίνα, το Χονγκ Κονγκ, η Ινδονησία, η Ιαπωνία, η Νότιος Κορέα, η Μαλαισία, η Μάλτα, το Ομάν, η Σιγκαπούρη, η Ταϊβάν και η Ταϊλάνδη.
Η επιτροπή «μεγέθυνση κι ανάπτυξη» μελέτησε τις οικονομικές συνταγές που οδήγησαν τις χώρες αυτές στην ολιγομελή «λέσχη των πετυχημένων», όπου μετέχουν δίπλα-δίπλα η μικροσκοπική Μάλτα και ο Κινέζος γίγας, ο ναός της «ελεύθερης οικονομίας» Σιγκαπούρη και η σε μεγάλο βαθμό κατευθυνόμενη οικονομία της Μαλαισίας.
Η επιτροπή κατέληξε σε συμπεράσματα που διαψεύδουν την «συναίνεση της Ουάσινγκτον», όπως «βάπτισε» στα τέλη της δεκαετίας του 1980 ο οικονομολόγος Τζον Ουίλιαμσον (John Williamson), την οικονομική οπτική που αποδέχτηκαν οι διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί και που βασιζόταν στη μείωση των ελλειμμάτων, την ελάφρυνση της φορολογίας, τη μείωση των κρατικών δαπανών, την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων και την απορρύθμιση.
Τα συμπεράσματα της επιτροπής είναι σαφή: «το βασικό μας συμπέρασμα είναι πως για να επιτευχθεί η ανάπτυξη, ο εκ των ων ουκ άνευ όρος για τη μείωση της φτώχειας και τη βιώσιμη ανάπτυξη, είναι απαραίτητη η ύπαρξη ισχυρού κράτους», σχολιάζει σχετικά ο Κεμάλ (Kemal Derviş) διευθυντής του «προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών για την ανάπτυξη» (UNDP) και πρώην υπουργός οικονομίας της Τουρκίας.
Η έκθεση αποδέχεται την αναγκαιότητα της παγκοσμιοποίησης και του «ανοίγματος» της οικονομίας και του εμπορίου, που μακροπρόθεσμα είναι απαραίτητα για να δημιουργηθεί πλούτος. Μακροπρόθεσμα, ούτε ο προστατευτισμός, ούτε η εσωστρέφεια μπορούν να έχουν αποτέλεσμα. Όμως «έχει και η ορθοδοξία τα όριά της», προειδοποιεί το πόρισμα της επιτροπής: «αν υπήρχε ένα και μόνο οικονομικό δόγμα που να οδηγεί στην ανάπτυξη, θα το είχαμε βρει, εδώ και καιρό».
Η επιτροπή εκτιμά πως «όσο περισσότερο μεγεθύνεται η οικονομία, τόσο σημαντικότερος είναι ο ρόλος που έχει να παίξει μία πραγματιστική και δραστήρια δημόσια διοίκηση». Η διοίκηση καλείται να χαράξει «μακροπρόθεσμο σχέδιο». Προς τούτο χρειάζεται καλοπληρωμένους υπαλλήλους για να είναι «ικανή, αξιόπιστη και με κίνητρα». Χρειάζονται επίσης δημόσιες επενδύσεις στις υποδομές, την εκπαίδευση και την υγεία, που «αντί να αποθαρρύνουν τις ιδιωτικές επενδύσεις, αντιθέτως, τις προσελκύουν».
Η «συναίνεση της Ουάσινγκτον» υποτίμησε τις κοινωνικές επιπτώσεις των πολιτικών της. Αντιθέτως, η επιτροπή «μεγέθυνση και ανάπτυξη» θεωρεί πως η οικονομική ανασφάλεια υπονομεύει την λαϊκή στήριξη προς τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, και την επιτυχία της παγκοσμιοποίησης. Κάθε απώλεια θέσεων εργασίας, χρειάζεται να συνοδεύεται από γενναιόδωρα μέτρα, που να επανεντάσσουν τους ανθρώπους στην κοινωνία, σύμφωνα με τα νέα δεδομένα.
Η επιτροπή συμβουλεύει επίσης τις κυβερνήσεις να λάβουν σοβαρά υπόψη τους την αύξηση των εισοδηματικών ανισοτήτων, που πάντα προκαλεί αρχικά η ανάπτυξη και που μπορεί να οδηγήσει σε προβλήματα.
Σε αντίθεση με τις βεβαιότητες των Αμερικανών νεοσυντηρητικών, που αρνούνται να αποσυνδέσουν τη δυτική δημοκρατία από την οικονομική ανάπτυξη, σύμφωνα με την επιτροπή ο τύπος του πολιτικού συστήματος ελάχιστα επηρεάζει την ανάπτυξη. Είτε το καθεστώς είναι μονοκομματικό, είτε πολυκομματικό ή τεχνοκρατικό, το βασικό είναι να εξασφαλίζεται η βιωσιμότητα της ανάπτυξης, σύμφωνα με το ρητό του πρώην ηγέτη του κομμουνιστικού κόμματος Κίνας Ντενγκ Σιάο Πινγκ (Deng Xiaoping), που συμβούλευε «να διασχίζουμε το ποτάμι δοκιμάζοντας όλες τις πέτρες».
Αυτή η έκκληση για ένα είδος οικονομικής σύνεσης έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την αυτάρκεια που διέκρινε την «παγκόσμιο τράπεζα» και το «διεθνές νομισματικό ταμείο» (ΔΝΤ) όταν επέβαλαν στις αναπτυσσόμενες χώρες βίαια προγράμματα οικονομικής, φορολογικής και νομισματικής «ορθοδοξίας», σύμφωνα τουλάχιστο με τις απόψεις της Ουάσινγκτον.
Η προστασία του περιβάλλοντος αρχικά δεν συμπεριλαμβανόταν στα ενδιαφέροντα της επιτροπής. Λόγω όμως της κλιματικής αλλαγής τελικά επέβαλε την παρουσία του, σε τέτοιο σημείο που ο Μάικλ Σπενς καλεί τις αναπτυγμένες χώρες «να σταματήσουν να επιδοτούν την κατανάλωση ενέργειας και τα βιοκαύσιμα».
Η επιτροπή καλεί επίσης τις αναπτυσσόμενες χώρες να ασχοληθούν με τις εκπομπές τους θερμοκηπικών αερίων και με τη ρύπανση των υδατικών τους πόρων, που κινδυνεύει να «τους στοιχίσει πολύ ακριβά» στο άμεσο μέλλον.
Ο Alain Faujas είναι δημοσιογράφος της «μοντ» http://www.ppol.gr/fullarticle.php?id=4234
Πάμε τώρα στα καθ' υμάς:
Στα χνάρια της αμερικανικής ύφεσης βρίσκεται η Βρετανία
Αλλη μια οικονομία «υπόδειγμα» καταρρέει. Ο λόγος για τη βρετανική, την τρίτη μεγαλύτερη στον κόσμο, που ακολουθεί τα χνάρια των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.
Η κρίση στην αγορά ακινήτων άρχισε να επηρεάζει την αγγλική οικονομία.Η Βρετανία του Τόνι Μπλερ ακολούθησε την αμερικανική συνταγή ανάπτυξης: ξέφρενος δανεισμός, στροφή στο χρηματοοικονομικό κατεστημένο του Σίτι και πριμοδότηση της φούσκας στην αγορά ακινήτων που τώρα καταρρέει.
Βασική αιτία της επαπειλούμενης «αλά ΗΠΑ» βρετανικής ύφεσης είναι το σπάσιμο της φούσκας στα ακίνητα. Οι τιμές των ακινήτων στη γηραιά Αλβιώνα αυξήθηκαν κατά 140% από τις αρχές της δεκαετίας έως τους πρώτους μήνες του 2007. Από καιρό άλλωστε η χώρα, μαζί με την Ισπανία και την Ιρλανδία αναφέρονταν στις εκθέσεις των διεθνών οργανισμών ως τα «καυτά σημεία» του πλανήτη, μετά τις ΗΠΑ, ως προς τον κίνδυνο να καταρρεύσει η αγορά ακινήτων και να δημιουργηθεί σκηνικό χρηματοοικονομικής κρίσης.
Η ημέρα της Κρίσεως φαίνεται πως έφθασε για τη βρετανική οικονομία, που ειρήσθω εν παρόδω προβαλλόταν ως «τρίτος δρόμος» για την επίλυση των οικονομικών-κοινωνικών ζητημάτων της Ευρώπης, με την υιοθέτηση των σοσιαλφιλελεύθερων συνταγών του Τόνι Μπλερ.
Η μεγαλύτερη πτώση από το 1992Σύμφωνα με τα στοιχεία της εταιρείας χορήγησης ενυπόθηκων δανείων Nationwide Building Society, οι τιμές των ακινήτων υποχώρησαν για όγδοο συνεχή μήνα τον Ιούνιο, κατά 6,3%, καταγράφοντας τη μεγαλύτερη πτώση από το 1992.
Η Τράπεζα της Αγγλίας ανακοίνωσε πρόσφατα ότι οι εγκρίσεις νέων ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων μειώθηκαν τον Μάιο κατά 28% και κατά 64% σε σχέση με ένα χρόνο πριν.Τα βρετανικά νοικοκυριά είναι τα πιο χρεωμένα μεταξύ των επτά πλουσιότερων χωρών του κόσμου (G7) και η επί χρόνια χαλαρή νομισματική πολιτική βοήθησε το «μπουμ» στην αγορά ακινήτων και τις δαπάνες των καταναλωτών. Παρ' όλο που η Τράπεζα της Αγγλίας μείωσε για τρίτη φορά από τον περασμένο Δεκέμβριο τα επιτόκιά της στο 5% τον Απρίλιο, τον Ιούνιο το χρέος των βρετανικών νοικοκυριών έφθασε στο ρεκόρ των 1,4 τρισ. λιρών (1,79 τρισ. ευρώ).
Επιπλέον οι εμπορικές τράπεζες δεν πέρασαν τη μείωση των επιτοκίων στους καταναλωτές. Το κόστος για ένα στεγαστικό δάνειο δύο ετών αυξήθηκε στο 6,27% τον Μάιο, επίπεδο που είναι το υψηλότερο από το 2000.Οι βρετανικές τράπεζες κατά το παράδειγμα των αμερικανικών τιτλοποίησαν τα στεγαστικά δάνεια, μετατρέποντάς τα σε ομόλογα που πωλούνταν σε άλλους επενδυτές. Με την αγορά τιτλοποιήσεων να έχει ουσιαστικά παγώσει του τελευταίους εννιά μήνες, τα πράγματα κάθε άλλο παρά ευοίωνα είναι για το βρετανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Η κατάρρευση της αγοράς ακινήτων έχει αρχίσει να επηρεάζει και την υπόλοιπη οικονομία. Η βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε κατά 0,8% τον Μάιο. Σε ετήσια βάση μειώθηκε κατά 1,6%, μείωση που είναι η μεγαλύτερη από τον Δεκέμβριο του 2005. Η καταναλωτική εμπιστοσύνη έχει μειωθεί στο χαμηλότερο επίπεδο από το 1990.
Στο χρηματιστήριο ο FTSE-100 έχει υποχωρήσει από τα ψηλά του Ιουνίου του 2007, πάνω από 20% και έχει εισέλθει και επισήμως σε μακροχρόνια πτωτική αγορά (bear market). Στο λονδρέζικο Σίτι έχουν ήδη χαθεί μέχρι στιγμής φέτος 20.000 θέσεις εργασίας και τις τελευταίες ημέρες πολλές κτηματομεσιτικές εταιρείες έχουν ανακοινώσει απολύσεις. Από τον Ιανουάριο η επίσημη ανεργία αυξήθηκε κατά 24.000 άτομα, σε 819.000, 2,5% του εργατικού δυναμικού.
Στην προηγούμενη ύφεση των αρχών του '90, η ανεργία είχε αυξηθεί κατά 1,57 εκατομμύρια, σε 2,96 εκατομμύρια.Η βρετανική οικονομία αναμένεται να αναπτυχθεί για ολόκληρο το 2008 κατά 1,4%, από 3,6% πέρυσι και να παρουσιάσει αρνητική ανάπτυξη 0,9% το 2009.
Μ. Λ.
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ - 13/07/2008
http://www.enet.gr/online/online_text/c=114,id=67773488
=============================
Συνέχεια περί την Παγκοσμιοποίηση (16/11/2008)
Ο πολυπολικός κόσμος είναι ήδη εδώ, λέει σε συνέντευξή του προς «Το Βήμα» ο Ζακί Λαϊντί, καθηγητής και διευθυντής έρευνας στη Sciences Po (Σχολή Πολιτικών Επιστημών) του Παρισιού. Ωστόσο προσθέτει ότι δεν πρέπει να βιαστούμε να διαγράψουμε τις ΗΠΑ διότι συνεχίζουν να έχουν τη μεγαλύτερη στρατηγική επιρροή στον κόσμο. Η παρούσα οικονομική κρίση πάντως αποτελεί μια ευκαιρία για την Ευρώπη, την οποία ο κ. Λαϊντί θεωρεί τη μεγάλη ευνοημένη της παγκοσμιοποίησης. Το ερευνητικό έργο του γάλλου καθηγητή στρέφεται κυρίως γύρω από την Ευρώπη και την παγκοσμιοποίηση, θέματα που πραγματεύονται πολλά από τα βιβλία του καθώς και άρθρα του στις εφημερίδες «Le Monde» και «Libération». «Δεν το πιστεύω. Η παγκοσμιοποίηση είναι μια περίπλοκη διαδικασία που έχει διάφορες μορφές. Αυτό που διακυβεύεται είναι η ρύθμιση ενός παγκοσμιοποιημένου χρηματοπιστωτικού καπιταλιστικού συστήματος. Κανείς δεν πίστευε ότι η παγκοσμιοποίηση θα ήταν μια διαδικασία που δεν θα παρουσίαζε κανένα πρόβλημα και δεν θα περνούσε καμία κρίση. Χαρακτηριστικό του καπιταλιστικού συστήματος είναι να βιώνει κρίσεις, αλλά επίσης χαρακτηριστικό του είναι - και αυτό αποτελεί τη δύναμή του - η ικανότητά του να τις ξεπερνάει. Το να μιλάμε για αποτυχία δεν έχει νόημα. Δεν θα αλλάξουμε σύστημα». - Η κρίση θα προκαλέσει το τέλος της παντοδυναμίας των ΗΠΑ ή τουλάχιστον θα αναδείξει την Ευρώπη ως παγκόσμιο παίκτη ίσο με τις ΗΠΑ; «Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί όσον αφορά την επιρροή των ΗΠΑ διότι οι σχέσεις δύναμης εξελίσσονται με πολύ αργό ρυθμό. Πάντως πιστεύω ότι έχουμε ήδη εισέλθει σε ένα πολυπολικό σύστημα, κυρίως με την άνοδο χωρών όπως η Κίνα, που παρεμπιπτόντως αποδεικνύει πανηγυρικά ότι η παγκοσμιοποίηση αποτελεί πηγή διαφοροποίησης και πολυπολικότητας. Χωρίς την παγκοσμιοποίηση η Κίνα δεν θα βρισκόταν εκεί που βρίσκεται. Εχουμε εισέλθει σε μια πολυπολική λογική όπου οι ΗΠΑ είναι ένας πόλος μεταξύ άλλων και η ηγεμονία τους δεν θα μπορεί να ασκείται με τρόπο τόσο μονομερή όσο στο παρελθόν. Ωστόσο δεν πρέπει να βιαστούμε να βγάλουμε συμπεράσματα, διότι ακόμη και σε ένα πολυπολικό σύστημα οι ΗΠΑ παραμένουν η ισχυρότερη χώρα. Εκτός από την οικονομική τους δύναμη, που παραμένει μεγάλη παρά την κρίση, διαθέτουν και σημαντική στρατηγική ισχύ. Εγγυώνται την ασφάλεια της Ευρώπης, της Ιαπωνίας». - Ποια είναι η θέση της Ευρώπης σε αυτόν τον πολυπολικό κόσμο; «Από τη στιγμή που η Ευρώπη είναι ένας πόλος, έχει εξ ορισμού έναν ρόλο να παίξει. Ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει είναι να γίνει ένας ισχυρός πόλος. Βλέπουμε ότι στην οικονομική κρίση επικρατεί η ευρωπαϊκή προσέγγιση που βασίζεται στη μεγαλύτερη ρύθμιση των αγορών. Με αυτόν τον τρόπο η παρούσα κρίση μπορεί να αποτελέσει μια ευκαιρία για την Ευρώπη. Η πραγματικότητα δεν είναι απλή διότι η Ευρώπη, ακόμη και αν είναι εμπορική και οικονομική δύναμη, δεν έχει πολιτική ενότητα, άρα δεν είναι συγκρίσιμη με τους άλλους πόλους που σχηματίζονται γύρω από ένα κράτος. Αυτό αποτελεί πηγή αδυναμίας. Η Ευρώπη μπορεί να ασκήσει την ισχύ της μέσω αυτού που αποκαλώ δύναμη των προδιαγραφών της. Παράδειγμα αποτελεί η επιρροή των ευρωπαϊκών στάνταρντ στη ρύθμιση του οικονομικού συστήματος. Δεν πρέπει όμως να έχουμε αυταπάτες· προσκρούουμε πάντα στην απουσία πολιτικής ενότητας. Τα περισσότερα κράτη-μέλη της ΕΕ δεν θέλουν να παραχωρήσουν ένα μέρος της κυριαρχίας τους. Εντοπίζω εδώ μια απόκλιση ανάμεσα στις εκπεφρασμένες επιθυμίες και στην πραγματικότητα». Τη λύση από τα αδιέξοδα της κρίσης αναζητούν οι ευρωπαίοι ηγέτες. Από χθες συζητούν στην Ουάσιγκτον στη συνάντηση του G20 για τη νέα αρχιτεκτονική του παγκόσμιου οικονομικού οικοδομήματος - Μια ΕΕ που δεν μπορεί να συμφωνήσει σε ένα Σύνταγμα ή σε ένα σύστημα εύρυθμης λειτουργίας των «27» μπορεί να σταθεί αξιόπιστα απέναντι στις ανερχόμενες δυνάμεις όπως η Κίνα, η Ινδία, η Ρωσία; «Δεν πιστεύω ότι το ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα δεν λειτουργεί. Σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες, εν αντιθέσει προς την ευρέως διαδεδομένη άποψη, οι "27" λειτουργούν μάλλον καλά και μάλιστα γενικώς καλύτερα από το παρελθόν. Οι διαδικασίες απλουστεύθηκαν και είναι πιο γρήγορες, η συνεργασία ανάμεσα στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και στο Ευρωκοινοβούλιο λειτουργεί καλύτερα από πριν. Ωστόσο σε πολλά ζητήματα δεν υπάρχει ενότητα. Το πρόβλημα είναι ότι τα κράτη-μέλη δεν βλέπουν με τον ίδιο τρόπο το ευρωπαϊκό συμφέρον. Δείτε στο ζήτημα της ενέργειας πώς αντιμετωπίζει η Πολωνία τη Ρωσία και πώς η Ελλάδα. Δεν την αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο, γι' αυτό έχουν αναγκαστικά διαφορετικές στρατηγικές. Δεν μπορούμε όμως να πούμε ποιος υπερασπίζεται καλύτερα το ευρωπαϊκό συμφέρον». - Αυτό δεν κάνει την ΕΕ λιγότερο αξιόπιστη σε παγκόσμιο επίπεδο; «Εξαρτάται τι εννοούμε με τον όρο "αξιόπιστη". Ποτέ δεν θα είναι τόσο αξιόπιστη όσο ένα κράτος. Δεν είμαστε ένα ευρωπαϊκό έθνος-κράτος ούτε ένας λαός. Εχουμε κοινά στοιχεία, θέλουμε να κάνουμε πράγματα μαζί, όμως εξ ορισμού όλα είναι λίγο πιο δύσκολα. Δεν είμαστε ένα κράτος με μια κυβέρνηση που μπορεί να πάρει το ένα ή το άλλο μέτρο. Επιπλέον, δεν εγγυόμαστε την ίδια μας την ασφάλεια. Την εγγυώνται οι ΗΠΑ. Μπορούμε λοιπόν να είμαστε αξιόπιστοι; Σε πολλούς τομείς, ναι. Στον εμπορικό τομέα είμαστε η πρώτη δύναμη παγκοσμίως. Οταν καταφέρουμε να αποκτήσουμε μια κοινή πολιτική, θα γίνουμε πιο αξιόπιστοι. Οταν εμφανιζόμαστε πολιτικά ενωμένοι, γινόμαστε πιο αξιόπιστοι· όταν όχι, λιγότερο. Υπάρχουν βεβαίως και ενδιάμεσες καταστάσεις. Η οικονομική κρίση είναι διφορούμενη από αυτή την άποψη, διότι από τη μια πλευρά έδειξε ότι τα κράτη-μέλη είναι σε θέση να λάβουν μια σειρά αποφάσεις, αλλά από την άλλη μπορέσαμε να λάβουμε κοινές αποφάσεις με βάση ένα "διευθυντήριο" των μεγάλων κρατών. Το τοπίο λοιπόν έχει αντιφάσεις». - Η ΕΕ θα μπορέσει να δεχθεί νέα μέλη στο άμεσο μέλλον, όπως την Κροατία ή τα κράτη που περιμένουν το πράσινο φως για την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων; «Η ένταξη της Κροατίας είναι τετελεσμένη. Στο μέλλον θα ενταχθεί και η Σερβία, όπως και άλλα βαλκανικά κράτη. Αυτό θα γίνει σε πέντε, 10 ή 15 χρόνια; Κανένας δεν γνωρίζει». - Στο άμεσο μέλλον η πόρτα είναι κλειστή; «Δεν είναι πάντως ανοιχτή. Το ζήτημα είναι αν είναι κλειστή ή αν είναι κλειδωμένη. Το μεγάλο ερώτημα παραμένει η Τουρκία, για την οποία μιλάμε επί 15-20 χρόνια». - Εχετε υποστηρίξει ότι η Ευρώπη είναι «ψευτοθύμα» της παγκοσμιοποίησης. Τι εννοείτε; «Οταν το είπα πήρα θέση εναντίον όσων, κυρίως στη Γαλλία, υποστηρίζουν, όπως ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ότι η Ευρώπη είναι υπερβολικά ανοιχτή στον ανταγωνισμό, δεν προστατεύεται αρκετά, είναι ευάλωτη - καλλιεργούν ένα αίσθημα ευρωσκεπτικισμού. Διαφωνώ με όλα αυτά γιατί τα θεωρώ αβάσιμα». - Πιστεύετε ότι ωφελήθηκε από την παγκοσμιοποίηση; «Η Ευρώπη ωφελήθηκε βαθιά από την παγκοσμιοποίηση. Είναι από τους μεγάλους ευνοημένους. Γνωρίζετε ποιος είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας στον κόσμο; Η Γερμανία. Οι ευρωπαϊκές χώρες εξάγουν πολύ περισσότερα προς τις αναπτυσσόμενες χώρες από ό,τι οι ΗΠΑ. Αρα η Ευρώπη έχει απόλυτη ανάγκη την παγκοσμιοποίηση. Αυτό δεν σημαίνει ότι η παγκοσμιοποίηση δεν προκάλεσε προβλήματα στην Ευρώπη, προβλήματα προσαρμογής, μια σειρά από κοινωνικά προβλήματα, βιομηχανίες απειλούνται με κλείσιμο, αλλά ευθύνη έχουν και τα κράτη. Δεν πιστεύω όμως ότι υπάρχει πραγματική εναλλακτική λύση, ούτε ότι οι λύσεις στα προβλήματα θα βρεθούν με μια πολιτική προστατευτισμού. Στην Ευρώπη παράγουμε το 25% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ είμαστε το 8% του παγκόσμιου πληθυσμού». Ο κ. Ζακί Λαϊντί θα δώσει διάλεξη με θέμα «Ποια είναι η θέση της Ευρώπης σε έναν πολυπολικό κόσμο» την ερχόμενη Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 7.30 μ.μ. στο Γαλλικό Ινστιτούτο (Σίνα 31). Μετά τη διάλεξη θα ακολουθήσει συζήτηση με τον κ. Λουκά Τσούκαλη, καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρόεδρο του ΕΛΙΑΜΕΠ. Τη συζήτηση θα διευθύνει ο διευθυντής Συντάξεως του «Βήματος της Κυριακής» κ. Γιάννης Καρτάλης. Την εκδήλωση συνδιοργανώνουν «Το Βήμα» και το Γαλλικό Ινστιτούτο. 
ΖΑΚΙ ΛΑΪΝΤΙ
"Η κρίση είναι ευκαιρία για την Ευρώπη"
ΤΑΝΙΑ ΜΠΟΖΑΝΙΝΟΥ
- Η παγκόσμια οικονομική κρίση αποτελεί αποτυχία της παγκοσμιοποίησης;
Εκδήλωση στο Γαλλικό Ινστιτούτο
Το ΒΗΜΑ, 16/11/2008 , Σελ.: B18
Κωδικός άρθρου: B15512B181
ID: 298334
http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=15512&m=B18&aa=1
Σχόλια