Πρώτη εγγραφή - απολογία

• Τον Όργουελ τον φόβιζαν οι άνθρωποι που θα απαγόρευαν τα βιβλία.
• Τον Χάξλεϊ τον φόβιζε το γεγονός ότι δεν θα υπήρχε λόγος να απαγορευτεί ένα βιβλίο γιατί δεν θα βρισκόταν άνθρωπος πρόθυμος να το διαβάσει.
• Ο Όργουελ φοβόταν εκείνους που θα μας στερούσαν την πληροφόρηση.
• Ο Χάξλεϊ φοβόταν εκείνους που θα μας υπερπληροφορούσαν τόσο ώστε να καταντήσουμε πλάσματα παθητικά και εγωϊστικά.
• Ο Όργουελ φοβόταν ότι η αλήθεια θα φυλασσόταν μυστική.
• Ο Χάξλεϊ φοβόταν ότι η αλήθεια θα πνιγόταν σε ένα ωκεανό σύγχυσης.
• Ο Όργουελ ότι θα αναπτύσσαμε πολιτισμό υποτέλειας.
• Ο Χάξλεϊ φοβόταν ότι θα αναπτύσσαμε πολιτισμό κοινοτυπίας ασχολούμενοι μόνο με δραστηριότητες αντίστοιχες του όργκυ-πόρκυ, του φυγόκεντρου αγριοκουταβιού και των αισθησιακών ταινιών.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου: "Διασκέδαση μέχρι θανάτου" (Νeil Postman - Εκδόσεις Δρομέας)

• To παραπάνω κείμενο απαντάει στο ερώτημα: Γιατί να κάνεις ένα Blog;

στα παραπάνω να προσθέσω και μερικούς άλλους - επίσης σημαντικούς λόγους ---
... μέσα στον οχετό της παραπληροφόρησης, που μας περιβάλλει:

• με τα κανάλια να έχουν αναλάβει εργολαβικά την αποβλάκωσή μας.
• με τις εφημερίδες να υπηρετούν τ' αφεντικά τους.
• με τα καρτέλ να μας κλέβουν καθημερινά και παντού.
• με την πολιτική ηγεσία να ψεύδεται ασύστολα, υπηρετώντας φανερά και χωρίς ίχνος ντροπής συντεχνίες και άλλα αφεντικά...

μου είναι απαραίτητο για να μην τρελλαθώ, να "οικοδομώ" με βάση τις πληροφορίες και τις δικές μου προσλαμβάνουσες τη δικιά μου πραγματικότητα, που ελπίζω ότι θα αναδιατάξει στοιχεία και της δικιάς σας πραγματικότητας. Πιστεύω ότι τελικά ο Χάξλεϊ είχε δίκιο: κινδυνεύουμε να πνιγούμε σ' ένα ωκεανό σύγχυσης - κατασκευασμένης από τα ΜΜΕ. Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι αναμειγνύοντας "σωστά" ψεύδη και αλήθειες δηλητηριάζουν το μυαλό μας και αν δεν μας κατευθύνουν άμεσα, σίγουρα επιτυγχάνουν να είμαστε πέρα για πέρα προβλέψιμοι(!) {το ίδιο είναι...}.
Επειγόντως λοιπόν πρέπει να οικοδομήσουμε μνήμη.
Η ρηχή μνήμη, που επιβάλλεται και δημιουργείται από τον καταιγισμό των πληροφοριών, που καθημερινά δεχόμαστε δεν είναι αρκετή να μας δώσει προσλαμβάνουσες για πραγματική ισορροπία. Βρισκόμαστε σε μια διαρκή υπερδιέγερση διαχείρησης πληροφοριών σκουπιδιών, (πληροφοριακών βομβών) που στο τέλος οδηγούμαστε στην παραίτηση.
Μένουμε τελικά μόνο με τις τελευταίες "ειδήσεις" κι' αυτές μας ορίζουν. Κλείστε λοιπόν την τηλεόραση, μιλήστε με τον γείτονα, ανταλάξτε πραγματικές πληροφορίες, πραγματικής ζωής! Αν δεν μπορείτε να διαχειρισθείτε την σιωπή, τότε τα πράγματα είναι δύσκολα...
=====
Επειδή έχουμε μάθει να αναζητούμε πίσω απ' όλα και κάποιο κίνητρο, σε ότι με αφορά, γράφω ως απάντηση στην ασχήμια που μας περιβάλλει:
Η απάντηση

• στο μαλάκα που λέει τις "ειδήσεις" στις οκτώ.
• στον καραγκιοζάκο τάχα πολιτευτή που μ' έχει τρελλάνει στις παπαριές.
• στο μαλάκα που περνάει με κόκκινο,
• στον κρετίνο που πετάει το τσιγάρο του στο δρόμο,
• στην "κυρία" που πετάει τα σκουπίδια της από τη βεράντα
• στον πονηρό που πουλάει ένα τον καφέ για 4 ευρώ

Θα βρίσκετε λοιπόν εδώ:

1. Αποδελτίωση πληροφοριών που πιστεύω ότι έχει αξία να συγκρατήσουμε.
2. Σχόλια ανάλογα με τα κέφια μου.

=========================================
Mεταγεννέστερη εγγραφή:  εδώ έχει καλούδια
==============================================

"Οι αναμνήσεις μας είναι η δύναμή μας.

Ας μην αφήσουμε ποτέ να σβηστούν από τη μνήμη

οι ηρωικοί σταθμοί της Ιστορίας μας

κι όταν η νύχτα επιχειρεί να ξανάρθει

εμείς ας βάλουμε φωτιά στις μεγάλες επετείους,

όπως θα ανάβαμε πυρσούς"

Βίκτωρ Ουγκό, από γράμμα στον Λουί Μπλανκ (1877)

===============
"Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος, είναι να διαγράψεις τη μνήμη του. Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του. Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία, να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία ...Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν. Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα».

Μίλαν Κούντερα (Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης)
===========================================
Και πάλι σχετικά με την μνήμη:
Πήγαινε στο 11.50 λεπτό...και στο 13.00

=====================================
«Η θύμηση του παρελθόντος μπορεί να είναι η απαρχή επικίνδυνων διαισθητικών γνώσεων και η παγιωμένη κοινωνία δείχνει να φοβάται τα ανατρεπτικά περιεχόμενα της μνήμης»

Herbert Marcuse (1898-1979)
========================
Η αποσήμανση των λέξεων, ασέλγεια εις βάρος της Κοινωνίας
«Μήγαρις ἔχω ἄλλο ᾽ς τὸ νοῦ μου, πάρεξ ἐλευθερία καἰ γλῶσσα;» αναρωτιόταν ο Ποιητής στο έργο «Διάλογος» του Δ. Σολωμού (που δυστυχώς δεν διασώζεται ολόκληρο). Ένα ερώτημα που γυρίζει στον καθένα σήμερα και μάλλον θέλει να μείνει καλλίτερα αναπάντητο μπροστά στο κενό που αφήνει μια πιθανή απάντησή του. Η ελευθερία δεν είναι παρά προϋπόθεση της γλώσσας και η γλώσσα προϋπόθεση της ίδιας της ελευθερίας, και έτσι, όπως γράφει ο Ποιητής, «ἀγκαλιασμέναις καὶ οἱ δύο θέλει προχωρήσουν εἰς τὸ δρόμο τῆς δόξας».

Έναν αιώνα αργότερα, ένας άλλος ποιητής, ο Πάνος Θασίτης, δυστυχώς ξεχασμένος και αυτός, έγραφε - με το ειρωνικό μειδίαμα μιας λύπης και συγκρατημένης οργής - για αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε σήμερα ως την πιο βαρβαρική υποταγή αυτής της χιλιόχρονης, πλούσιας και ελεύθερης γλώσσας...
Ἑλληνικὰ
«νηρόν» ὔδωρ μὴ ἔιπης, ἀλλὰ «πρόσφατον» «ἀκραιφνὲς» 
«συκχαίνομαι» τῷ ὄντι ναυτίας ἄξιον τοὔνομα,
 ἀλλ᾽ἔρεῖς «βδελύττομαι» ὡς Ἀθηναῖος... 
τὸ μὲν «μάγειρος» δόκιμον, τὸ δὲ «μαγειρεῖον» οὐκέτι,
 Φρύνιχος 200 μ.Χ.


Ὄχι φτωχός, ἀλλ᾽ἄπορος ἢ πιὸ καλὰ βιοπαλαίων 
ἢ ἐκεῖνο τὸ ἔξοχο, τὸ τέλειο, τ᾽ἀρνητικὸ μὴ πλούσιος ­– τὸ κυριολεχτικό. ­­– 
Οὔτε ψεύτης – ἀκούγεται ἄσχημα, ἔνοχλεῖ – 
ἀλλὰ μῆ λέγων τὴν ἀλήθεια – ὅλη,  
μὴ εὐθής, μὴ αὐθορμήτως ὅμιλώντας τέλος πάντων, 
ἢ – γιατὶ ὄχι; – και σκεπτικιστὴς 
καὶ τὸ πολύ-πολὺ καὶ μόνον ἐν ἐσχάτη ἀνάγκη, ἀνειλικρινής. 
Κι ἀντὶ τὸ βάρβαρο χυδαῖο κλέφτης 
ὄχι μὲ ἀπολύτως καθαρὰς τὰς χεῖρας, 
ὄχι – μὲ τ᾽αὐστηρὰ τ᾽ἀπόλυτα τὰ μέτρα, τἀ ἀπάνθρωπα στὸ κάτω-κάτω – 
ἀνιδιοτελής, ὄχι ἀρνητής - ἀνθρώπινο – τῶν έγκοσμίων.


Τί πλοῦτο ἔχει ἡ γλώσσα μας. 
Τί θησαυρός αὐτὰ τὰ ἑλληνικά!

Δυστυχώς, οι λέξεις, τα όρια του κόσμου μας, φαίνεται να ήταν τα πρώτα σιωπηλά θύματα μιας βίας μακρόχρονης και αποκρουστικής, μιας βίας απότοκης μεγάλων εργατών ανελευθερίας, που δεν δίστασαν μέχρι σήμερα να απονοηματοδοτήσουν ακόμη και τις λέξεις  πατρίδα, δημοκρατία, παιδεία και να ασελγήσουν πάνω στο κορμί μιας όλο και πιο αδύναμης κοινωνίας.


Κάθε λέξη, ένας ήχος δίχως αυτόνομο νόημα, δεν είναι παρά ένα σύμβολο που μας παραδίνεται και εμπλουτίζουμε με τη συλλογική μας αναφορά στην εμπειρία, ένας φορέας πλούτου βιωματικού και διαχρονικού. Κάθε λέξη αποτελεί, μάλλον, την βάση όχι μόνο για να κοινωνούμε τις προσωπικές και μη εμπειρίες, τις σκέψεις και τις ιδέες, αλλά και βάση για την ελευθερία και την δυναμική της προσωπικής μας σκέψης. Άλλωστε, η γλώσσα για πολλούς φιλοσόφους είναι αναπόσπαστο μέρος της λογικής και η φθορά της πρώτης συνεπάγεται σχεδόν νομοτελειακά περιορισμό της τελευταίας. Το σημαντικό όμως είναι πως ο εκφυλισμός μιας γλώσσας, ιδιαίτερα μέσα από την σταδιακή αποσήμανση (ή και η οργουελική διαστροφή) των ίδιων των λέξεων πιθανώς απειλεί ευθέως, όχι μόνο τα άτομα, αλλά και την συνοχή της κοινωνίας από την στιγμή που χάνεται η κοινή βιωματική αναφορά, από την στιγμή που οι άνθρωποι καταδικάζονται σε μια συνεννόηση εξ αρχής υποτυπώδη και κατ᾽ ουσία χρηστική. 


Την ίδια στιγμή που «τα εθνικά σύνορα και η εθνική κυριαρχία περιορίζονται χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στην διευρυμένη Ευρώπη» όπως γνωστή πολιτικός ανακοίνωσε πριν λίγα χρόνια,  το επάγγελμα και η εργασία, στοιχεία βασικά της ανθρώπινης ζωής αλλά α προετοιμάζοντας μια νέα κουλτούρα. Ηκαι ουσιώδη μέρη της προσωπικής ταυτότητας, μετονομάζονται σε απασχόληση, στην παράπλευρη και δίχως όρους συγκυριακή δουλειά/-εί απόλυση ονομάζεται μη ανανέωση σύμβασης Ομοίως, η τιμωρία και η κοινωνικοποίηση παρα-νόμων χρεών μετονομάζεται σε λιτότητα με την εξ ορισμού αυτενοχοποίηση και την παραδοχή της υπαιτιότητας. Ο  θεωρούμενος «πολιτικός» λόγος ευτελίζει την γλώσσα σε καταναλωτικό προϊόν και οι λέξεις κενώνονται από κάθε σημασία ή νόημα που ανταποκρίνεται στις κοινές αναφορές. Η λέξη πατρίδα χάνει την νοηματική της υπόσταση και αναφέρεται πλέον σε ένα αόριστο ιδεώδες δίχως πραγματική αναφορά. Η δημοκρατία θυσιάζει την Δημο-κρατία στην θέση ενός φτιασιδωμένου ολοκληρωτισμού. Η παιδεία καταντά συνώνυμη έννοια της απομνημόνευσης και αφομοίωσης δεδομένων με σκοπό την επαγγελματική αποκατάσταση ενώ ο πολιτισμός, νόημα που προεκτείνεται σε κάθε πτυχή του τρόπου του βίου, περιορίζεται πλέον ως θεματική αρθρογραφίας για το κυριακάτικο περιοδικό. 

Η ταυτότητα του ατόμου αδυνατεί να προσδιοριστεί δίχως τις απαραίτητες έννοιες που νοηματοδοτούν τον βίο ενός ανθρώπου. Χώρος για τον Πολίτη πια δεν υπάρχει και ο κοινός νους δεν ακούγεται μέσα στον άσχημο θόρυβο των ταριχευμένων λέξεων, ένας θόρυβος που μας αποκόβει από κάθε δυνατότητα ουσιαστικής επικοινωνίας. Χάνουμε την γλώσσα μας, χάνουμε την ελευθερία μας. Το ερώτημα του Δ. Σολωμού μένει μετέωρο, ενδεικτικό μιας νέας Άλωσης.
http://anaghrapho.blogspot.com/2012/02/blog-post_26.html
=======================

===================
Η μνήμη, λοιπόν, δεν είναι μια απλή αποθήκη στον εγκέφαλο του ανθρώπου, αλλά λειτουργία για την οργάνωση σχετικών μεταξύ τους γνωστικών δομών, που φέρνουν τάξη στον εγκέφαλο και διαμορφώνουν την ανθρώπινη συμπεριφορά. Αυτή η προσέγγιση σημαίνει ότι η μνήμη ή η λήθη είναι μια διαδικασία ενεργητικών μνημονικών λειτουργιών, που χρειάζεται σχετικές ευκαιρίες και είναι επιλεκτική. Τι θυμόμαστε και τι ξεχνάμε εξαρτάται κυρίως από τη διαχείριση των ταυτοτήτων από τους πολιτικούς και την κυρίαρχη κουλτούρα. Έτσι, οι μνήμες είναι αφηγήσεις, που διαμεσολαβούνται από τις πρακτικές της μνήμης. Το θέμα είναι αν επίμαχα, κρίσιμα ή καταστροφικά γεγονότα, όπως οι γενοκτονίες, δρουν ως «ιστορικές απωθήσεις» (historical removal) ή αν υπάρχει μια «επίσημη μνήμη» (official memory) που οδηγεί ολόκληρες κοινωνίες στη «συστηματική λήθη» μέσω της διαλεκτικής σχέσης ανάμεσα στο μνημονικό χώρο της εμπειρίας και τον ορίζοντα των προσδοκιών. 

Η δεύτερη περίπτωση έχει μεγαλύτερη σημασία για την ιστορική εκπαίδευση, η οποία συνήθως ακολουθεί το κυρίαρχο ρεύμα. Η μνήμη και η ιστορία, βέβαια δεν ταυτίζονται· ωστόσο, έχουν ισχυρούς δεσμούς μεταξύ τους, γιατί και οι δύο ανήκουν στην ιστορική κουλτούρα, δίνοντας νόημα στο παρελθόν και τα ίχνη του. Σε κάθε περίπτωση, ανάμεσα στο τι θα ξεχαστεί και στο τι θα διατηρηθεί βρίσκεται η απόφαση του τι αξίζει να διασωθεί.


Αναφορικά με την ιστορική εκπαίδευση, πρέπει να σημειωθεί ότι, παρά τις συνεχείς «μεταρρυθμίσεις» του ελληνικού σχολείου, από επίμονα ερευνητικά δεδομένα προκύπτει ότι αυτή παραμένει παραδοσιακή, θετικιστική, υλοκεντρική, εξετασιοκεντρική, εθνοκεντρική και μονολιθική. Έτσι, δεν προσφέρεται χώρος για χρήση ποικίλου υλικού, εναλλακτικές θεωρήσεις και ενεργητικές μεθόδους μάθησης, ενώ πολλά θέματα αποσιωπώνται ή παρουσιάζονται εξωραϊσμένα.
Πηγή
============================
Η ατιμωρησία είναι παιδί της κακής μνήμης
«Μας έχουν συνηθίσει να υποτιμάμε τη ζωή και μας απαγορεύουν να θυμόμαστε. Κατά κανόνα τα ΜΜΕ και τα εκπαιδευτικά ιδρύματα δεν συνεισφέρουν στην ενσωμάτωση της μνήμης στην πραγματικότητα, αντιθέτως μάλιστα. Κάθε γεγονός διαχωρίζεται από τα υπόλοιπα, διαχωρίζεται από το παρελθόν των άλλων.

 »Ο πολιτισμός της κατανάλωσης, πολιτισμός του κατακερματισμού, μας εκπαιδεύει με τέτοιον τρόπο ώστε να πιστεύουμε ότι τα πράγματα συμβαίνουν έτσι από μόνα τους. Ανίκανο να αναγνωρίσει τις ρίζες του, το παρόν προβάλλει στο μέλλον τη δική του επανάληψη. Το αύριο είναι το άλλο όνομα του σήμερα. Η άνιση οργάνωση του κόσμου, που εξευτελίζει την ανθρώπινη μοίρα, ανήκει στην αιώνια τάξη και η αδικία είναι ένα πεπρωμένο που είμαστε υποχρεωμένοι ή να το δεχτούμε ή να μη το δεχτούμε.

»Το δικαίωμα στη μνήμη (...) πρέπει σήμερα περισσότερο από ποτέ να το διεκδικήσουμε και να το εξασκήσουμε: όχι για να επαναλάβουμε το παρελθόν αλλά για να μην το αφήσουμε να επαναληφθεί· όχι για να γίνουμε τα ζωντανά φερέφωνα των νεκρών, αλλά για να αποκτήσουμε την ικανότητα να μιλάμε με φωνές που να μην είναι καταδικασμένες να αντηχούν αενάως τη βλακεία και την κακομοιριά.

»Οταν η μνήμη είναι στ' αλήθεια ζωντανή δεν κάθεται να ρεμβάζει την ιστορία, αλλά μας καλεί να γράψουμε ιστορία (...) Η ατιμωρησία είναι παιδί της κακής μνήμης (...)

»Η μνήμη δεν αρνείται τη νοσταλγία· αλλά προτιμάει την ελπίδα, τον κίνδυνο της ελπίδας και την αψηφισιά της. Οι αρχαίοι Ελληνες πίστευαν ότι η Μνημοσύνη ήταν αδελφή του Χρόνου και του Ωκεανού, και δεν έκαναν λάθος».


(Ο Λατινοαμερικάνος Εντουάρντο Γκαλεάνο, στο εξαιρετικό βιβλίο του «Ενας κόσμος ανάποδα») 
===========
"Όποιος ελέγχει το παρελθόν ελέγχει το μέλλον - Όποιος ελέγχει το παρόν ελέγχει το παρελθόν" Όργουελ Τζορτζ
Πηγή
http://www.ramnousia.com/2010/09/1984.html 
 --------------

Ο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος του Χάξλεϋ

Ο Βρετανός συγγραφέας Άλντους Χάξλεϋ (Aldous Huxley, 1894-1963), είχε πολλά να πει για τους «Παγκόσμιους Ελεγκτές» και το μέλλον που μας επιφυλάσσουν. Στο ‘προφητικό’ έργο του “Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος”, ο Χάξλεϋ παρουσίασε ένα - θεωρητικώς δυσχερές όσον αφορά τη γένεσή του - μέλλον, στα πλαίσια του οποίου ο πληθυσμός ελέγχεται μέσω όχι του φόβου (όπως στο 1984 του Όργουελ) άλλα μέσω της ηδονής.

Ο Χάξλεϋ (φωτο) προέβλεψε με ακρίβεια τον κόσμο που τώρα, ακριβώς στις ημέρες μας, βλέπουμε να εκκολάπτεται υπό τη στοργική αιγίδα της παγκοσμιοποίησης και -εξυπακούεται- τις ευλογίες του Φιλελευθερισμού (Liberalism). Ο ίδιος ο Χάξλεϋ παραδέχτηκε, κάνοντας την κριτική του δικού του βιβλίου ότι:

«...Καθώς οι "μικροί άνθρωποι" εξαφανίζονται, η οικονομική ισχύς συγκεντρώνεται στα χέρια όλο και λιγότερων. Σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, οι Μεγάλες Επιχειρήσεις, χρησιμοποιώντας την τεχνολογία και λόγω κυρίως της καταστροφής των μικρών επιχειρήσεων, καταλήγουν να ελέγχονται από το Κράτος... Σε μια καπιταλιστική δημοκρατία, όπως οι ΗΠΑ, ελέγχονται από τις ισχυρές ελίτ... Βλέπουμε έτσι ότι η σύγχρονη τεχνολογία οδήγησε στη συγκέντρωση της οικονομικής και πολιτικής ισχύος και στη δημιουργία μιας κοινωνίας που τελικώς ελέγχεται από τις Μεγάλες Επιχειρήσεις και την κυβέρνηση».

Σε αντίθεση με το Κράτος που περιγράφει ο Όργουελ στο περίφημο βιβλίο του «1984», το οποίο βρίσκεται συνεχώς σε κατάσταση πολέμου, κρατώντας έτσι τους πολίτες του σε διαρκή ένταση, ο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος, σύμφωνα πάντα, με τον Χάξλεϋ:

«Θα είναι ένα παγκόσμιο κράτος όπου ο πόλεμος θα έχει εκλείψει και όπου πρώτος στόχος των ιθυνόντων θα είναι να αποτρέπουν τους υπηκόους τους από το να κάνουν ταραχές. Αυτό θα το καταφέρνουν με... τη νομιμοποίηση μεγάλου βαθμού σεξουαλικής ελευθερίας, η οποία νομιμοποίηση είναι εφικτή λόγω της κατάργησης του θεσμού της οικογένειας και η οποία θα θωρακίζει τους ανθρώπους ενάντια κάθε μορφή καταστροφικής (ή και δημιουργικής) συναισθηματικής έντασης. Στο ‘1984’ η δίψα για ισχύ και η κατάληψη/διατήρηση της εξουσίας επιτυγχάνονται μέσω της πρόκλησης πόνου [στους άλλους ανθρώπους]. Στον ‘Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο’ όμως η εξουσία καταλαμβάνεται / διατηρείται με την πρόκληση [και ικανοποίηση] ηδονής…

Εάν λοιπόν το πρώτο μισό του 20ού αιώνα υπήρξε η εποχή Τεχνικής/Τεχνολογικής Μηχανικής, το δεύτερο μισό θα είναι κατά πάσα πιθανότητα, η εποχή της Κοινωνικής Μηχανικής, ενώ ο 21ος αιώνας... θα είναι η περίοδος των Παγκόσμιων Ελεγκτών, δηλαδή των κλειστών, επιστημονικού χαρακτήρα ελίτ, οι οποίες θα έχουνε πια τη μορφή κάστας...

Στο έργο του Χάξλεϋ ένα ναρκωτικό που λέγεται soma (πιθανώς από την ελληνική λέξη «σώμα») συντηρεί τα κοινωνικά αντανακλαστικά. Για τον Χάξλεϋ, κατά συνέπεια, η χρήση ναρκωτικών δεν αποτελεί «προσωπικό βίτσιο» αλλά «πολιτικό θεσμό»:

«...Το πιο πολύτιμο από τα απαραβίαστα δικαιώματα υπηκόων [δηλαδή η χρήση της ναρκωτικής ουσίας] θα συγχρόνως ένα από τα πιο ισχυρά εργαλεία κυριαρχίας που έχει στη διάθεσής τους οι ιθύνοντες. Η συστηματική νάρκωση των ατόμων προς όφελος του Κράτους... αποτελεί κύριο στήριγμα της πολιτικής των Παγκόσμιων Ελεγκτών.

Ο Χάξλεϋ ονόμαζε το soma «όπιο του λαού». Και αυτό, επειδή είναι η ουσία που θα τους κρατάει διαρκώς χαρούμενους και σε κατάσταση υπακοής. Κατά τον Χάξλεϋ το διαβόητο LSD είναι πολύ κοντά στο ενλόγω soma.

Από το πρόσφατο χασισοφεστιβάλ στην πλατεία Συντάγματος - με την προβολή από τα media και την υποστήρξη της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ

Όσον αφορά, τώρα, την αύξηση πληθυσμού, ο Χάξλεϋ και πάλι έχει έτοιμη τη λύση. Η όλη λειτουργία της οικογένειας και της μητρότητας αντικαθίστανται από μωρά του σωλήνα, από το απελευθερωμένο σεξ, το οποίο δεν έχει πια ως σκοπό την αναπαραγωγή, και από όργια με δυνατή συνθετική μουσική. Οι ομοιότητες με τη σύγχρονη μουσική και τη μαζική υστερία στις ροκ 'συναυλίες' είναι ανησυχητικές. Οι αταβιστικοί ρυθμοί αυτής της μουσικής έχουν στόχο να απαλείψουν κάθε αίσθηση ατομικότητας καθώς και εθνικής ταυτότητας και να δημιουργήσουν στη θέση τους μια αδιαφοροποίητη μάζα. Για τους ανθρώπους, επιπλέον, του Θαυμαστού, Καινούργιου Κόσμου η Ιστορία είναι «μπούρδες»: Δεν υπάρχει παρελθόν αλλά μόνο το άμεσο παρόν, δηλαδή το «τώρα». Ευχερώς αντιλαμβάνεται, λοιπόν, κανείς ότι, στην πραγματικότητα, οι επαναστάσεις των χίππυς και γενικώς της Αριστερός δεν είναι παρά στηρίγματα της εξουσίας.

Η παγκοσμιοποίηση επιδιώκει λοιπόν την καταστροφή των εθνικών πολιτισμών και την αντικατάστασή τους από μια παγκόσμια καταναλωτική κουλτούρα, μια αγοραία (=πορνική) θρησκεία της ηδονής και την υποταγή στο Κράτος. Έτσι, η οικογένεια καταλήγει να δυσφημείται συστηματικώς, ενώ ο φεμινισμός και η «ψυχεδελική επανάσταση» προωθούν υπογείως τις νέες «αξίες», οι οποίες περιγράφονται στο βιβλίο του Χάξλεϋ.

Και το έργο του Όργουελ όμως, μπορεί να θεωρηθεί προφητικό. Στο ‘1984’ επισημαίνονται οξυδερκείς παρατηρήσεις για την διαλεκτική και τη χρησιμοποίησή της στη χειραγώγηση των ανθρώπων. Αναφερόμαστε φυσικά στο οργουελιανό doublethink [=διπλή σκέψη] που χρησιμοποιούνταν για τον πνευματικό έλεγχο των μαζών στο κολλεκτιβιστικό κράτος που περιγράφει ο Όργουελ:

«Να γνωρίζεις και να μη γνωρίζεις, να έχεις συνείδηση της πλήρους αλήθειας ενώ λες προσεκτικά κατασκευασμένα ψεύδη, να έχεις συγχρόνως δύο αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις, γνωρίζοντας ότι είναι αντιφατικό να πιστεύεις και στις δύο, να χρησιμοποιείς τη λογική εναντίον της λογικής, να αποκηρύσσεις [από μέσα σου] την ηθική, ακριβώς όταν την επικαλείσαι, να γνωρίζεις ότι η δημοκρατία είναι ανέφικτη και [ταυτόχρονα]να ισχυρίζεσαι ότι το κόμμα είναι ο φύλακας της δημοκρατίας, να ξεχνάς ό,τι είναι απαραίτητο να ξεχάσεις, αλλά να το επαναφέρεις στη μνήμη τη στιγμή που πρέπει και μετά να το ξεχνάς και πάλι... Εν ολίγοις, ακόμα και για να κατανοήσεις τον όρο doublethink είναι απαραίτητο να χρησιμοποιήσεις ακριβώς αυτό το doublethink».

KO: Το παραπάνω είναι απόσπασμα από το βιβλίο «Επανάσταση από τα Πάνω», του Δρ Kerry Bolton (Ελεύθερος Κόσμος, 2013). Συνοπτική απόδοση στα ελληνικά από τον Δημήτρη Μιχαλόπουλο του πρωτότυπου “Revolution from Above” (Λονδίνο: Arktos, 2011).  

Στο “Revolution from Above”, ο Μπόλτον αποδεικνύει ότι η υποτιθέμενη αντιπαλότητα μεταξύ μαρξιστικών κινήσεων και καπιταλισμού ήταν πάντα μια ψευδαίσθηση. Ο μαρξισμός, ο κομμουνισμός και ο φιλελευθερισμός έχουν γίνει και εξακολουθούν να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τις δυνάμεις του διεθνούς καπιταλισμού για την περαιτέρω παγκόσμια ατζέντα τους, παρά τις επιφανειακές διαφωνίες τους. Ο Μπόλτον αποκαλύπτει, επίσης, ότι οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις όντως συνεργάστηκαν στενά με τα κομμουνιστικά καθεστώτα, ενώ αναφέρεται και σε θέματα σχετικά με την Νέα Αριστερά, τον εκφυλισμό των δυτικών κοινωνιών μέσω της σεξουαλικής επανάστασης, της ψυχεδελικής επανάστασης και της προώθησης της χρήσης των ναρκωτικών.

Ο Kerry Raymond Bolton (γεννημένος το 1956) είναι Νεοζηλανδός συγγραφέας και πολιτικός ακτιβιστής. Έχει γράψει πολυάριθμα δημοσιεύματα που επικεντρώνονται γύρω από την κοινωνική πίστωση, την πολιτική, την εθνικότητα, τη μεταφυσική, τη θρησκεία, και τον αποκρυφισμό, ιδιαίτερα τον Τεκτονισμό, τον Χριστιανισμό και την Καθολική κοινωνική διδασκαλία, μεταξύ άλλων θεμάτων. Είναι κάτοχος δύο διδακτορικών, ένα στη Θεολογία και ένα στην Ιστορική Θεολογία. Πάντως πίσω στο 1992 είχε ιδρύσει το λεγόμενο ‘Τάγμα του Μονοπατιού του Αριστερού Χεριού’ (OLHP), μια αποκρυφιστική εσωτεριστική ομάδα μελέτης γύρω από τις ιδέες του Νίτσε, του Jung και του Spengler. Όπως δηλώνει ο ίδιος, ήταν μια εποχή που είχε απορρίψει τον Χριστιανισμό (ως «θρησκεία σκλάβων») και ήταν «ενοχλημένος από την αποτυχία του χριστιανικού συντηρητικού κινήματος. Για λόγους που είναι πλέον ασαφείς, νόμιζα ότι κάτι θα μπορούσε να γίνει από το λεγόμενο OLHP. Οι κριτικές κατά του Χριστιανισμού και της Αγίας Γραφής είχαν έναν επιφανειακό χαρακτήρα». Άρχισε να αμφισβητεί τα αντι-χριστιανικά, νιτσεϊκά δόγματα όταν είδε να αυξάνονται οι επιθέσεις κατά της εκκλησίας μέσα από τα media. Ο Μπόλτον δεν ακολουθεί καμία εκκλησία, αλλά θεωρεί την παραδοσιακή Καθολική κοινωνική θεωρία να είναι σε συμφωνία με τις απόψεις του για την μεταρρύθμιση του τραπεζικού τομέα και την αντίθεση στην  τοκογλυφία, και έχει γράψει μια σειρά από φυλλάδια σχετικά με το θέμα. Ο Bolton έχει γίνει στόχος επιθέσεων από τους liberals στην πατρίδα του, για τις «συντηρητικές», έως και «ακροδεξιές» θέσεις του, ενώ λόγω του παρελθόντος, κάποιοι συνεχίζουν να τον ονομάζουν «νεοναζί σατανιστή».